Een lief schattig beestje

"Mama", zo sprak Emiel, "ik heb een lief schattig beestje gevonden."

Trots hield hij zijn zanderig emmertje omhoog, zijn modderspoor verraadde vanwaar hij kwam en deed vermoeden dat het geen poezelig konijntje was dat hij daar gevangen had.
De zwarte randen van nagels lieten mij het ergste vrezen...
Hij liet zijn emmertje zakken zodat ik erin kon kijken en met een diepe zucht kon ik zeggen dat hij een regenworm had gevonden. Ook wel de piering in de volksmond.

"Hoe ga ik hem nu noemen?" Ik vroeg me af hoe mijn vijfjarig tuinkaboutertje kon concluderen dat het beest van het mannelijke geslacht was.
"Ik weet het al," antwoordde hij zelf op zijn gestelde vraag.
"Ik noem hem Lief Schattig Beestje."
Hij sprak De Naam uit in het emmertje, alsof hij enige reactie verwachtte van het dier.
Ik zei hem dat ik dat wel een errug mooie naam vond voor een piering.
"Misschien hadt ge mij ook zo moeten noemen? Lief Schattig Beestje!"
Misschien wel, ware het niet dat ik Emiel toch net iets mooier vind...

Emiel bestudeerde zijn diertje grondig en opeens veranderde zijn blik.
De trots en de glimlach werden eerder een bezorgde blik.
"Er is een beetje bloed aan.... Zijn hoofdje is er af denk ik".
Ai ai. Dat klinkt behoorlijk ernstig.
En alhoewel ik dagdagelijks werk met zogenaamde spoedgevallen, ik voelde me niet aangetrokken tot de noden van dit beest, en ik bleef in mijn luie zetel liggen.

"Ik ga hem in een doosje stoppen", mijn zoon vond duidelijk dat het dier recht had op zijn eigen huisje.
Met zijn modderhanden graaide hij een écht Tupperware doosje uit de lade. Ik kon de schaar nog net tegenhouden voor die, aangedreven door de kracht van mijn oudste, gaatjes zou gaan boren in de wanden.
Ik gaf hem een vleesdoosje. Een doorschijnend.
"Ik ga wel echt gaatjes maken hoor, hij moet lucht hebben".
Tja stel u voor, het had vermoedelijk al geen hoofd, dan ook nog eens geen lucht krijgen, dat is er toch echt wel ver over, niewaar?
De gaatjes werden geprikt en de piering verhuisde van het vuile emmertje naar het doorschijnende doosje.

Emiel heeft nog 2 keer naar het doosje gekeken.
De pier bewoog niet, tenzij je met het doosje schudde.

Drie of vier dagen later lag het Lief Schattig Beestje nog steeds op dezelfde plek.
Verdrietig riep mijn kind "Oh nee mama, hij is precies gesmolten"...
De verschillende stappen van de ontbinding zullen we hem later wel eens uitleggen...

Juul, bijna negen maanden

 

 

 

 

Juul, het kadeeke!

Ons Juleke, het is toch zo een lief kereltje. Och och, wat zijn wij toch rijk nu hij er ook bij is gekomen.
Hij is altijd goed gezind, maar als hij zijn mama ziet dan huilt hij nogal rap:). Hij weet ondertussen dat zijn mama hem niet kan horen huilen, en als hij nog maar ene keer 'wèè' zegt, staat ze al langs hem om hem dan te troosten en te knuffelen en duizend kusjes te geven. Ondertussen is Juul dus een verwend nest en mama een meester in één-armig alles te doen thuis.
En ziet eens, wat is hij toch écht wel een sjatteke he!

 

 

 

Woensdagnamiddag Strijk-parelen.

Ideale oefening voor pincetgreep, fijne motoriek en vooral Het Geduld!

 

De juiste pareltjes worden met heel veel zorg uitgezocht.

 

En dan met een flinke portie concentratie op de juiste plaats gelegd. Geen sinecure als ge t mij vraagt...

 

Ondertussen

Terwijl Emiel poseert voor een gekke foto....

 

...pikt Floor de pot strijkparels...

 

Ook Floor wilde met de pareltjes spelen, maar voor haar is dat nog wat hoog gegrepen... Ze legde de pareltjes dan ook maar gewoon op haar bordje, en de meesten vonden we terug onder haar stoel. Hoogstwaarschijnlijk uit frustratie op de grond gekegeld:).
Het Geduld is nog niet haar grootste troef:).

 

 

 

woensdagnamiddag deel 2: Schilderen!

Emiel wilde schilderen... Mama zuchtte maar besloot dan toch maar om het kind zijn ding te laten doen:).
Dus er werd een knutseltafellaken over de eettafel gelegd, de pottekes verf werden ont-dekseld, de penselen werden gezocht én gevonden, en, héél belangrijk, de kliederschorten werden uitgehaald. En dan kon het gesmos beginnen. En helaas ook de ruzie om t potteke met de blauwe verf. Drie keer raden wie die oorlog won...

 

 

 

 

Smurfin wou ook schilderen

 

 

 

 

Begrijpt ge nu dat mama eens moest zuchten toen Emiel voorstelde om te schilderen?

Na de drie biggetjes, nu de drie koningen!

De hele dag waren we in de weer, papa kocht eergisteren het juiste papier en nieuwe plakstiften.
We tekenden, knipten, plakten, knipten sterren uit, hingen er lampjes bij, rommelden in een doos verkleedkleren-voor-volwassen, smeerden wat zwartsel op Emiel zijn wangen, schraapten de keel en we zongen 'Drie koningen, drie koningen....'
Dit was waar mama vijf jaar op gewacht had! Ein-de-lijk.
(PS Inderdaad, Emiel heeft een gouden en Juul een zilveren kroon, Floor had ook een zilveren maar ze tekende op de witte kant:))

 

 

 

 

Koekjes bakken

Mama heeft weer gedaan met werken voor dees week en ze besloot eens wat quality time in te lassen. We aten dus spagetti met saus die ooit vers gemaakt werd maar vandaag uit de diepvries kwam. En in plaats van te koken gingen we koekjes maken. Mama had het deeg al gemaakt en Floor en Emiel kregen elk een derde deel. Ah ja, mama wilde ook wel meedoen. Er werd hun een handdoek voorgebonden want de schorten waren nog niet gewassen na het maken van de chocomousse voor oudejaar. Ook kregen ze elk een deegrol, en die werd gelukkig enkel en alleen gebruikt om deeg te rollen. Emiel deed het zoals het hoorde, hij rolde en stak en bakte en smulde. Floor die at en zei 'Lekker toetje mama' (de K blijft nog een struikellettertje) Al de rest sloeg ze over...

 

 

 

 

2011

 

Mega Mindy en Mega Toby wensen alle bloglezertjes het beste in t nieuwe jaar!

 

Stoere Juul neemt zich voor om wat plichtsbewuster te komen schrijven!
Schol!