Nieuwe auto

Na een klapke op de bank, waar Floor een banaan en een tros druiven nuttigde, zijn we deze namiddag een nieuwe auto gaan bestellen. Tja, een nieuwe broer, het wil wat zeggen!
Het wordt een Ford Galaxy; Emiel heeft hem uitgebreid getest in de winkel: hij nam plaats achter het stuur, zijn zus mét nieuwe handtas langs hem, en daar scheurden ze langs denkbeeldige bergen en dalen. Na deze toch wel spectaculaire testrit kwam de verkoper zeggen dat hij tijd had voor ons, en we terwijl Floor en Emiel een appeltje aten, zeiden mama en papa wat de auto zeker wél en zeker niet moest hebben. Voila, een auto kopen, zo simpel is het. Nu nog even geduld want ons nief bakske moet nog gemaakt worden!
Thuisgekomen heeft Emiel het T shirt dat we kregen op de bank ingekleurd. Het is voor de nieuwe broer, en als hij geboren is laten we het volledige resultaat zien, want we hebben zijn naam erbij geschreven en voor sommigen onder ons is die nog geheim!

Wist je dat...

... Emiel vorige week zijn 3 vuurwerk-paaseikes ruilde voor de lintmeter van Shakur?
... Emiel vorige week 3 vuurwerk-paaseikes mee naar school kreeg in zijn brooddoosje en thuis kwam met 2 andere eikes?
... Floor vandaag nog eens een 3-tal pasjes zelfstandig zette, nl toen omi haar vinger losliet?
... mama nu papa wel gelooft toen hij dat vorige week al eens gezegd had:).
... Emiel een tijd geleden mama kwam wakker maken omdat er een beest in zijn bed lag?
... hij omschreef het als 'zo een met stekels op zijn rug', een egel dus. Gelukkig had hij gedroomd!
... Floor vandaag tot TIEN UUR geslapen heeft!

Hoe moeten we doen als de baby slaapt?

 

Papa en zijn trip naar New Orleans

Zaterdag 20 maart brengen we papa, op de 30ste verjaardag van ome Winand naar de luchthaven. Hij kreeg nog wat goeie raad 'Wees voorzichtig en behouden thuiskomst' van omi en opi, een sms groet van ome Gijs en van ons natuurlijk een bere stevige knuffel en een afscheid in tranen. We keken papa na tot we hem niet meer zagen, daag papa, tot donderdag! We tellen af naar je thuiskomst! Emiel en mama vonden het afscheid niet dat, Floor keek er maar raar van, ze snapte het niet allemaal.
En dan gingen we met ons drietjes naar huis. Maar eerst moesten we nog eens plassen, gingen we in een echte cars-auto rijden voor 2 euro en dan naar onze eigen auto. Op terugweg viel Floor in slaap en Emiel zijn tatertje stond niet stil.
Emiel vroeg wat we gingen eten en mama zei: Wortel stomp met chipolatta. Waarop Emiel; 'Wat is dat Sjiep-piraten?':).

Zondagvoormiddag gingen we nieuwe schoenen kopen voor Floor, het was heel druk in de winkel maar de 2 aapjes waren heel flink. Emiel speelde met het treinte dat er stond en Floor paste schoenen en keurde ze breedlachend in de spiegel.
Dit is wat wij (eigenlijk vooral mama en Emiel dan) kozen:


Thuis aten we de rest van de middag en speelden we nog wat.
En s avonds kwamen Winde en Britt ons helpen om hele grote berg pannekoeken weg te werken.
Het is niet gelukt:). Maar t was wel weer fijn! Mama had ne gezellige babbel en Floor en Emiel konden fijn met Britt spelen.
En dan was t weer bedtijd. Floor lag er als eerste in en net toen Emiel gewassen was, kwamen omi en opi terug van de zee. Omi zou bij ons blijven om mama te helpen, want met een flinke zelfstandige kleuter maar een niet lopende zware peuter en een dikke buik is t allemaal niet meer zo simpel.

En wat deed omi zoal bij ons thuis? Wel, ze hielp s morgens bij de ochtendwasjes, ze bracht en haalde Emiel van en naar school, ze ging samen met mama winkelen, ze ving 2 dikke vieze spinnen, ze ruimde op en streek, ze keerde blaren bij elkaar, ze ging naar de apotheker toen Floor ziek was, ze stond s nachts op om spinnen te zoeken die mama tijdens haar droom zag, ze verving de lakens van Emiel zijn bed toen die een ongelukske had, ze lakte mama haar teennagels vlak voor ze naar de dokter moest, en ze gaf ons gezelschap.
Daarom: Merci omi voor al de hulp!
Emiel zei zelfs: Omi gij zijt ook een beetje onze mama he.
En dat vond omi zo fijn...
Opi van zijne kant, maakte soep, pizza, was bezorgd, en genoot vooral van zijn rust en zijn gazet bij zijn thuis:)!
Emiel vertelde later aan papa: 'Omi is niet veel thuis geweest, ze is een paar weekskes hier geweest.'

Floor was wéér ziek! Ze presteert het om als haar papa ver van huis is, hoge koorts te hebben. Het begon waarschijnlijk maandag al, toen ze na haar middagdutje wel erg warm aanvoelde, maar ze was vrolijk dus we waren zeker niet ongerust.
Dinsdag had ze dan opeens 39.7°C ondanks dat ze erg koud aanvoelde. Mama was niet gerust en belde vriend-dokter Raf die haar zei van FLoor in een lauw badje te stoppen zodat haar huidje kon opwarmen. Maar FLoor vond het maar niets, ze zat niet op haar gemak, voelde zich duidelijk ellendig. Omi haastte zich nog naar de apotheker voor suppo's zodat we de nacht zouden kunnen afwisselen tussen Perdophen en Perdolan. Ze dronk flink een flesje pap leeg en ging dan slapen. Ze sliep redelijk goed, maar had s nachts toch ook nog hoge koorts.
Woensdag voelde ze zich al wat beter, ze had nog wel koorts maar als ze haar anti pyretica kreeg voelde ze zich goed, ze at ook goed.
En donderdag als papa weer thuis was, was alles voorbij!
Volgens mama is dit haar eigen subtiele manier om papa duidelijk te maken dat hij maar beter thuis moet blijven!

Floor on the floor!

Mijn stoeltje heeft vier poten, en dat is niet zo dom,
want had mijn stoeltje maar twee poten, dan viel mijn stoeltje om.

En dat gebeurde, en de stoel mét Floor erop vielen achteruit op de grond.
Floor was geschrokken, de stoel kapot en mama in paniek.
Gelukkig kon na de eerste heftige huilbui er terug gekke bekken en brede glimlachen vanaf!

Voor zij die mochten twijfelen...

... Emiel leverde vandaag het bewijs dat hij écht de zoon van zijne papa is, meer de zoon van zijn papa als de zoon van zijn mama zelfs:).
Emiel: Mama waarom weent ge?
Mama: Omdat ik papa mis.
Emiel: Maar ge ziet hem toch nog terug.

Vader-zoon conversatie

Emiel: Papa wat heb jij vandaag gedaan op uw werk?
Herbert: Ik heb deze voormiddag les gegeven.
Emiel: Over watte?
Herbert: ik heb de kindjes uitgelegd wat ze moeten doen met dingen die ze niet hebben.
Emiel: Welke dingen?
Herbert: Gegevens.
Emiel: Is dat groot? En welke kleur heeft dat?

Emiel: Ik heb een idee! Ik neem morgen 3 eitjes mee: een voor Eline, Een voor Bjarne en een voor mij.
Of ik neem een heel zakje eitjes mee, voor alle kindjes aan de tafel, maar dan heb ik geen eitjes meer...

Snipperdagje voor Emiel.

Omdat Emiel vandaag een afspraak had bij de dermatologe, moest hij niet naar school.
Eigenlijk begon het feest gisteren al. Floor mocht bij omi en opi gaan logeren omdat het moeilijk is om ons kleein spookje mee te pakken naar de dokter, en zo zouden we he tmorgenvroeg iets minder hectisch hebben. Onderweg vroeg Emiel wat we allemaal gingen doen. Mama zei hem dat hij mocht kiezen: of hij bleef ook even bij omi en opi of hij ging met mama en papa  mee naar de garage. Hij dacht even na en zei: 'Mag ik nu ook al kiezen? Dan kies ik om bij omi en opi te blijven, want dat is ook wel fijn he mama!'
En zo geschiedde dus. Mama en papa kozen een nieuwe auto, en FLoor en Emiel entertainden hun grootouders.
Helaas, Emiel moest mee naar huis en dat hij dat maar niets vond, liet hij duidelijk merken.
Omi kocht hem om met een potteke pudding en dat hielp.

Deze morgen hebben we met ons drietjes aan t eiland ontbeten, iets wat zelden voorkomt. Alleen misten we onze kleine Floor wel.
Na het ontbijt ging papa werken, Emiel spelen en mama deed wat was en dan gingen mama en Emiel onder de douche. De wratjes van Emiel werden na het wassen ingesmeerd met Emla Creme en afgeplakt met tegaderm.
Bij de dokter moesten we nog een hele tijd wachten en dan was t aan ons. Emiel was super flink. Hij ging braaf liggen, eerst op zijn rug maar allee, lol. De dokter lepelde de wratjes met een speciaal lepeltje de wratjes weg. Er werden pleisters op gekleefd en t was klaar. Amper tien minuten heeft het geduurd. En Emiel heeft geen kik gegeven. (Goddank voor mama:)) Hij sprong van de verzorgingstafel af en kleedde zich zelf aan. We betaalden en t was voorbij! Emiel mocht papa bellen en hem heel fier vertellen hoe kranig hij was geweest.
En dan reden we naar de Lodge waar mama en Emiel samen gingen eten. Emiel een kinderspagetti en mama een spagetti met wokgroenten. Cool hoor, zo een tete a tete tussen moeder en zoon.
Na het eten en een bezoekje aan t kruidvat (waar Emiel vroeg: mama zijn we nu in de Ikea?) gingen we naar huis, Emiel wilde nog wat met de playmobil spelen en mama viel in slaap op de zetel.
Na het dutje gingen we naar omi en Floor. En zijn we fijn buiten gaan spelen. Omi en Emiel hebben gewerkt, mama heeft genoten en Floor heeft zich geamuseerd met de loopauto. En Emiel en Floor hebben samen in de jeep rondgereden terwijl mama veel te veel foto's trok met opi zijn fototoestel:).
Het was een heerlijke dag, ook wel omdat het prachtig weer was!

Foto's.

20 februari 2010: Samen Pannekoeken eten na de rugby-carnavalstoet in Heusden

 

28 februari en 3 maart 2010: Gekke kindjes!

4 Maart: Zwemmen in Molenheide, Floor heeft een nieuw badpak:).

11 maart 2010: samen een koekje eten aan t eiland. Floor zit nu ook op een kruk.

12 maart 2010: Emiel kleurt in Floor haar kleurboek, Floor drinkt van Emiel zijn fles:).

14 maart 2010: Floor staat voor den tv, Emiel lost het zelf op!

Baby-update 33 weken

Goh wat gaat het snel! De voorbije weken zijn wel omgevlogen, en als ik eerlijk mag zijn mag het zo verder gaan want de lasten zijn groter dan de deugden op t moment.
Donderdag ben ik op controle geweest, alles was nog 'dik' in orde: de harttonen ok, en ook mijn bloeddruk bleef onder de bovengrens, de verjaardag van dit boeleke werd vastgelegd, tenzij hij natuurlijk zelf beslist om die dag te vervroegen:). Kortom: goedgekeurd en zo vooral blijven verder bollen:).

Maar de rugpijn en de harde buiken zijn nu zo pertinent aanwezig dat het echt niet meer leuk is, zeker het vooruitzicht dat Herbert volgende week nog rap een week naar New Orleans vliegt, en de week voor de geboorte een paar dagen in Rotterdam zal zijn. NIet dat ik niet alleen kan blijven , maar t is zwaar om voor Emiel en FLoor te zorgen in mijn eentje, vooral voor Floor dan.
Ze kan immers nog steeds niet lopen en volgens mij gaat ze dat in t kort ook niet kunnen. Aan één hand stapt ze goed, maar owee als ze ook maar merkt dat ge gaat proberen om haar handje los te laten, dan gaat ze onmiddellijk in automatische piloot: op haar poep zitten en zo in buiklig om in speedtempo weg te sluipen. De militairen kunnen nog iets van haar leren:). Gelukkig slaapt ze tegenwoordig beter, ze slaapt wel nog steeds bij ons op de kamer, en tja elk zuchtje wordt waargenomen door mijn mama-oren, en zeker nu ze verkouden is.

Emiel heeft nog weinig hulp nodig van ons, hij kan zich zelf uit- en aankleden, wast zichzelf, eet zonder morsen en helpt eigenlijk best goed. Een flinke kerel die hoopt dat zijn broertje bij hem op de kamer zal komen te slapen, hij zal er dan wel voor zorgen, behalve 'als hij van de borstvoeding moet drinken, dan kom ik u halen mama' en dan smelt ik uiteraard:).

Deze week hebben we ook de kraamhulp vastgelegd, dat gaat een hele hulp zijn denk ik. Na Floor haar geboorte heb ik lang last gehad van de operatie, maar ik moest dan ook alles zelf doen: poetsen, wassen, eten maken, voor d ekindjes zorgen, en nu hebben we zowel een poetsvrouw als kraamhulp. Ik ga me als een echte prinses voelen en ik hoop dat dat het genezingsproces alleen maar ten goede zal komen. Ik kijk er wel naar uit; het weer zal beteren tegen dan en het lijkt me wel fijn om Emiel te voet te kunnen afhalen aan school, één baby in de draagdoek en één peuter in de buggy:).
En ook het voorschot voor onze vakantie in september is deze week betaald!

Kortom: alleen maar goeie, fijne en ontspannende vooruitzichten! Zo heb ik het graag!!

Nog wat uitspraken

Emiel ligt in zijn bedje met zijn pyama van Bob de Bouwer die hij kreeg van de Kerstman, iet of wat op de groei gekocht en tot nu nog niet uit de pyama-schuif geraakt: "Mama, maar goed dat ik deze Bob de Bouwer pyama heb he, want anders zou ik toch wel eens moeten wenen denk ik hoor'"

Emiel moet voor hij naar buiten mag, eerst zijn zelfgebouwde brandweerwagen opruimen van papa, omdat we anders niet meer van de living naar de keuken kunnen. Hij vraagt aan mama of hij de stoel van Floor mag laten staan, en dat mag.
Emiel tegen papa: 'De stoel van Floor mag ik laten staan van mama' en voor papa kan reageren zegt hij snel: 'En mama is de baas!'.

Emiel tegen zijn mama: 'Gij zijt zwanger he!' En mama al content dat ze daar JA op kon zeggen:).

uitspraken van Emiel

We zitten aan de tafel en eten knolselderwortelsoep. Mama zegt tegen Floor dat de wortelkes in de soep goed zijn voor de oogjes, voor de kaka en voor haar velleke.
Emiel: 'En ook voor de stierkes he'.
Mama en papa: 'De stierkes?'
Emiel: 'Ja dat zit toch in uw benen enzo'.
(hij bedoelde dus de spierkes)

We gaan naar de babyborrel van Anna, we rijden voorbij t café en mama zegt tegen Emiel: 'Daar waar t vlagje is, daar moeten we zijn.'
Emiel: 'Is daar iemand gestorven?'

We zijn bij moeke gaan eten, opi vraagt of Emiel ook nog een baby is: 'Neen, ik ben al een vier jarige jongen'.

Zooo fijn...

... om de mama van Emiel en Floor te zijn!

Neem nu Emiel...
Ik lag op de zetel, dommel een beetje in na een voormiddag hard 'werken' (eten maken om de diepvriezer te vullen voor als mijn drie lieve schatten alleen thuis zijn:)).
Emiel pakt een dekentje, legt het zachtjes en lieflijk over me heen en fluistert in mijn oor: 'Aai lof joe mama' en sluit dit tafereeltje af met een kusje...

Of Floor...
Zo vrolijk, altijd aan t zingen, dansen of aan t lachen.
En als ik haar dan na haar middagdutje uit haar bedje ga halen, en ze stopt met huilen als ik haar vanop de trap al toe roep 'Mama komt eraan', en als ik dan aan haar bedje sta, en ze strekt haar armpjes naar mij uit, gepaard gaande met de allermooiste glimlach die ge u maar kunt inbeelden, en dan zegt ze 'mama' en slaat haar mollige armpjes rond mijn nek...
Dat is toch het schoonste wat er bestaat he...

Nacht-rust

t Is een schoon woord, alleen zo verdomd moeilijk uitvoerbaar:).

Floor is sinds begin december in de ban van de uitspraak 'Slapen is tijdverlies', dat wilt zeggen dat ze dus niet slaapt. Niet. Geen enkele manier is goed, enkel wakker zijn en heeeeel hard huilen. Ofwel, zingen en vrolijk zijn. Heel tof natuurlijk maar niet als het overal stil en donker is.

Het begon met ziek zijn, en toen dat over was, dacht mama aan tandjes, en dan weer aan de nieuwe snotneus, en dan aan de overgang naar stappen, en dan weer de ellendige hoest, en dan weer tanden, en zo blijven we bezig.
Helaas, stappen doet ze nog steeds niet, en er zijn nog enkele plaatsjes vrij in haar mondje waar tandjes kunnen komen...
Uren, nachten hebben we met haar rondgedragen, in de schommelstoel geslapen (en mama iets meer als papa want die hoort niets met zijn ogen toe, wat een geweldige gave toch), op de zetel geslapen,...

MAAR!
Het betert. Sinds een tijd, en sinds vooral de vermoeidheid niet geziene pieken bereikte, staat haar bedje op de kamer van mama en papa, aan de kant van papa waar mama nu slaapt, lol.
Ze heeft nachten gezeurd, en het voornemen 'ze blijft in haar bed, no matter what' werd redelijk opgevolgd.
Dus volgenden er nachten van slapen met de hand op de buik van FLoor en continu Ssst zeggen. Het hielp, wonderlijk wel.
Tot die ene nacht, mama gaf na 2 uur hels brulconcert van Floor, toe aan haar grillen, en nog voor Floor haar hoofdje mama haar kussen raakte, was ze in diepe slaap en zo sliepen we toch nog enkele (om precies te zijn anderhalf:)) uurtjes voor de wekker een nieuwe dag aankondigde.

MAAR!
na deze nacht lijkt het wel de goeie kant uit te gaan.
Ze heeft nog een avond gezeurd van tien tot een maar dan geslapen tot half 6, en sinds die nacht (van donderdag op vrijdag) slaapt ze goed. Dta wil helaas wel zeggen dat ze wakker wordt rond 6 uur, vandaag was t half 7, maar hey! Ze slaapt de hele nacht. En op dit moment houden we hout vast natuurlijk!
Hopelijk is dit de start van een nieuw-slaapritueel:). Zo kunnen we toch nog even rusten voor de nachtvoedingen van de kleine babybroer zich aandienen.

Emiel is een goede slaper, hij wordt niet wakker van zijn zus haar lawaai. De gave van de papa overge-erfd dus:).
Maar die ene nacht, Floor was net weer rustig en stil, begon Emiel te zeuren en te jammeren.
Mama dus haar bed uit, sukkel sukkel want met zo een dikke buik is dat echt niet makkelijk.
'Mijn benen zijn koud', wat wel kon kloppen want zijn dons was aan t voeteinde los gekomen. Het werd in gestopt, een kusje werd gegeven, een aai over zijn bol en de vraaag: 'Nog iets jongen?' werd negatief beantwoord.
Dus mama terug, sukkel sukkel, haar bed in en de rust keerde weer ten huize Thijs-Houben.
Voor 2 minuten want toen klonk in mama haar oor: 'Mama ik moet kaka doen'.
Zucht. Een gemeende zucht. En een inwendige vloek.
Weer dus sukkel sukkel t bed uit, en wachten op de badkamer tot de zoon zich had ontdaan van zijn afvalstoffen.
'Zijt ge klaar Emiel?' ' Neen mama, nog effekes'
Ne minuut later:
'Zijt ge nu klaar Emiel?' ' Neen nog niet'
Nog eens vijf minuten later: 'Emiel zijt ge klaa-haar?'
'Ik denk dat ik mij vergist heb mama, ik moet geen kaka doen'.
Een luidere zucht, broek terug omhoog, Emiel weer bed in, zoen, aai en tot seffes.
En toen was eindelijk alles stil.

Behalve de papa want die snurkte door het hele avontuur heen.