Nacht-rust

t Is een schoon woord, alleen zo verdomd moeilijk uitvoerbaar:).

Floor is sinds begin december in de ban van de uitspraak 'Slapen is tijdverlies', dat wilt zeggen dat ze dus niet slaapt. Niet. Geen enkele manier is goed, enkel wakker zijn en heeeeel hard huilen. Ofwel, zingen en vrolijk zijn. Heel tof natuurlijk maar niet als het overal stil en donker is.

Het begon met ziek zijn, en toen dat over was, dacht mama aan tandjes, en dan weer aan de nieuwe snotneus, en dan aan de overgang naar stappen, en dan weer de ellendige hoest, en dan weer tanden, en zo blijven we bezig.
Helaas, stappen doet ze nog steeds niet, en er zijn nog enkele plaatsjes vrij in haar mondje waar tandjes kunnen komen...
Uren, nachten hebben we met haar rondgedragen, in de schommelstoel geslapen (en mama iets meer als papa want die hoort niets met zijn ogen toe, wat een geweldige gave toch), op de zetel geslapen,...

MAAR!
Het betert. Sinds een tijd, en sinds vooral de vermoeidheid niet geziene pieken bereikte, staat haar bedje op de kamer van mama en papa, aan de kant van papa waar mama nu slaapt, lol.
Ze heeft nachten gezeurd, en het voornemen 'ze blijft in haar bed, no matter what' werd redelijk opgevolgd.
Dus volgenden er nachten van slapen met de hand op de buik van FLoor en continu Ssst zeggen. Het hielp, wonderlijk wel.
Tot die ene nacht, mama gaf na 2 uur hels brulconcert van Floor, toe aan haar grillen, en nog voor Floor haar hoofdje mama haar kussen raakte, was ze in diepe slaap en zo sliepen we toch nog enkele (om precies te zijn anderhalf:)) uurtjes voor de wekker een nieuwe dag aankondigde.

MAAR!
na deze nacht lijkt het wel de goeie kant uit te gaan.
Ze heeft nog een avond gezeurd van tien tot een maar dan geslapen tot half 6, en sinds die nacht (van donderdag op vrijdag) slaapt ze goed. Dta wil helaas wel zeggen dat ze wakker wordt rond 6 uur, vandaag was t half 7, maar hey! Ze slaapt de hele nacht. En op dit moment houden we hout vast natuurlijk!
Hopelijk is dit de start van een nieuw-slaapritueel:). Zo kunnen we toch nog even rusten voor de nachtvoedingen van de kleine babybroer zich aandienen.

Emiel is een goede slaper, hij wordt niet wakker van zijn zus haar lawaai. De gave van de papa overge-erfd dus:).
Maar die ene nacht, Floor was net weer rustig en stil, begon Emiel te zeuren en te jammeren.
Mama dus haar bed uit, sukkel sukkel want met zo een dikke buik is dat echt niet makkelijk.
'Mijn benen zijn koud', wat wel kon kloppen want zijn dons was aan t voeteinde los gekomen. Het werd in gestopt, een kusje werd gegeven, een aai over zijn bol en de vraaag: 'Nog iets jongen?' werd negatief beantwoord.
Dus mama terug, sukkel sukkel, haar bed in en de rust keerde weer ten huize Thijs-Houben.
Voor 2 minuten want toen klonk in mama haar oor: 'Mama ik moet kaka doen'.
Zucht. Een gemeende zucht. En een inwendige vloek.
Weer dus sukkel sukkel t bed uit, en wachten op de badkamer tot de zoon zich had ontdaan van zijn afvalstoffen.
'Zijt ge klaar Emiel?' ' Neen mama, nog effekes'
Ne minuut later:
'Zijt ge nu klaar Emiel?' ' Neen nog niet'
Nog eens vijf minuten later: 'Emiel zijt ge klaa-haar?'
'Ik denk dat ik mij vergist heb mama, ik moet geen kaka doen'.
Een luidere zucht, broek terug omhoog, Emiel weer bed in, zoen, aai en tot seffes.
En toen was eindelijk alles stil.

Behalve de papa want die snurkte door het hele avontuur heen.