donderdag 27 maart 2014

En toen zakte de grond onder mijn voeten weg... even maar...

Dinsdagavond.
Herbert is boven met de kindjes. Wassen en pyama's moeten aangedaan worden want de dag is om.
Terwijl hij die taak voor zijn rekening neemt doe ik beneden de poets. Deze week komt de poetsvrouw niet.
Als alles klaar is wil ik naar boven spurten. Ik mistrap mij en val. Op de rand van de trap komt ik met mijn kleinste vinger terecht. Wow dat doet pijn! Ik moet gaan zitten. Ondertussen komt Emiel naar beneden, hij zegt: Wacht mama ik zal wel iets gaan halen voor u en komt terug met enkele tissues om mijn tranen af te vegen. Dan komt Juul bezorgd vraagt hij wat er gebeurd is. Ik vertel het hem en hij zegt: Ik zal een kusje geven. Zo lief, mijn jongens.
Ijsapplicatie en ibuprofen later is het nog niet beter en ferm gezwollen. Herbert wilt mij naar spoed bellen maar dat wil ik niet :).
Woensdagmorgen.
Met een dikke pink rij ik met moeite naar de huisarts. Gebroken zegt ze, ga maar even langs het ziekenhuis voor een foto en een spalkje...
En omdat ik nu toch bij de ha ben vraag ik of ze iets weet van de uitslag van de NMR van mijn borst die twee maanden geleden gemaakt is. Ik ging er vanuit dat geen nieuws goed nieuws is en ik was het een beetje vergeten, tot ik afgelopen week de factuur in de bus kreeg :).
Mijn ha begint te lezen en wordt stil.
Ik voel het bloed uit mijn hoofd trekken...
Ik hoor mijn hart bonken tegen mijn schedel...
'Dat is niet goed... er is iets niet goed... ge moet een mammo laten maken en dan een biopsie. Zo kunnen ze zien of het kwaadaardig is...'
Ze schrijft een bon voor een mammo, in Genk want 'dat is het beste omdat de nmr daar gemaakt is' maar ik werk in Heusden, waar ik me thuis voel en iedereen ken. Ook op de medische beeldvorming. In Genk ken ik niemand, de NMR was een eenzame bange belevenis, onpersoonlijk. Ik was één van de zoveel,...
De grond zakt weg onder mijn voeten.

Iedereen lacht met mij als ik zeg dat ik mijn borsten niet meer wil, ik ga nooit meer borstvoeding geven en 1/8 vrouwen krijgt borstkanker. En zie nu...

Als ik in de auto zit ben ik helemaal overmijn toeren, ik bel herbert die goddank van thuis uit werkt. Hij vindt dat ik eerst naar huis moet komen voor ik mijn pink-foto laat maken. Hij gaat wel mee.
Op de radiologie barst ik in tranen uit. Mijn collega's daar zijn zo lief, eentje neemt de mammobon en gaat naar de radioloog. Hij heeft vorig jaar zijn vrouw  verloren na een lange harde strijd tegen borstkanker. Wie begrijpt dit meer dan deze arts? En volgens hem is er geen probleem de nmr beelden moet ik maar bezorgen, de mammo en een nieuwe echo kan nu meteen. Het zijn geen fijne onderzoeken maar dat kan mij niet schelen. De radiologiecollega is super lief zo begripvol en geeft mij moed. En als we anderhalf uur later weer buiten zijn, kan ik opgelucht weer ademen. Ik voel de adrenaline gemengd met wat bloed door mijn aders razen, mijn oren fluiten nog steeds en mijn mond is droog. Maar de radioloog heeft me verzekerd: niks aan de hand, geen reden tot paniek! Alleen de nmrbeelden bezorgen zodat hij die ook kan bekijken maar de mammo en echo waren dik in orde!

OEF!
Dat mijn pink gespalkt is, dat is bijzaak.

maandag 24 maart 2014

Fietske rijen

Jawel, jawel. Floor die dacht dat ze eeuwig in de fietskar zou kunnen zitten, is tot de jaren van verstand gekomen en besliste dan toch maar om te leren fietsen!




En Juul, die deed het een dagje later ook!
Vorige week zaterdag kreeg hij een tweedehandsfietsje, een vroeg verjaardagskadootje. Hij was helemaal in extase, belde mij dolenthousiast op het werk. Herbert pompte de bandjes hard, schroefde de zijwieltjes eraan en daar ging hij, wat moeizaam. Toen een dagje later zijn grote zus op twee wielen wilde fietsen, vond hij zichzelf groot genoeg en liet hij zijn papa de zijwieltjes weer verwijderen. Hij stapte op, zocht het evenwicht en fietste de bronweg af. Hij zei mij ook dat hij vanaf nu niet meer 'smurfje' wilt genoemd worden maar 'Piet Piraat'...

vrijdag 21 maart 2014

Afscheid

Dinsdagavond namen we afscheid van een vroegere collega, Kristien.
Lang geleden waren Kristien en ik collega's op spoed, zij was er al toen ik begon en leerde me om te gaan met de spoed-patienten, wat ik op school niet leerde, leerde ik van Kristien. Recht voor de raap, geen blad voor de mond. Klinkte het niet, dan botste het maar... Soms pijnlijk als ze gewoon zonder verbloemen zei waarop het stond. Maar nooit onterecht.
Ze was er altijd, voor raad, bemoedigende woorden als het eens moeilijk was en voor veel plezier en onvergetelijke momenten. Nog denk ik vaak: Hoe zou Kristien dit oplossen...
Elke week als ik pannenkoeken bak, denk ik aan Kristien want van haar kwam het recept... Ondertussen moet ik bloem en melk niet meer afmeten en voeg ik er mijn eigen inbreng bij, maar toen lang geleden geen enkele pannekoek lukte, zei zij me hoe het dan wel moest...
En toen ik een jaar naar het buitenland vertrok gaf ze me de goeie raad: carpe diem! Want dat deed zij ook...
Ze schreef ooit op een kerstkaart: hopelijk kom ik je vaak tegen op het pad van het geluk. Dat haar pad maar zo kort, en een doodlopend steegje zou zijn, hadden we nooit gedacht. En zeker ook nooit gewild.
Een jaar geleden was ze nog op spoedgevallen, ze kwam ons uitnodigen voor haar keramiek-tentoonstelling. Ze lachte, woelde door haar krullenbol (want na de chemo bleek ze opeens een weelderige krullenkop te hebben :)) en zei: Mij gaan ze niet hebben, ik laat me niet doen!
Amper een paar maanden later sloed het noodlot keihard terug...

Kristien, klein van gestalte, maar een grote madam!

Het zal moeilijk zijn voor haar drie mannen, die ze nu noodgedwongen moet achterlaten...

Op haar gedachtenisprentje stond de tekst van Feest van The Scene, ik plak het liedje hier even bij, want het is wel heel erg mooi...
https://www.youtube.com/watch?v=3TybKvY-zDc

Dag Kristien, het ga je goed, waar je nu ook mag zijn...

zondag 16 maart 2014

5 maart Hoeve Jan

Om u goed te amuseren, hoef je geen tonnen geld neer te tellen. Dat merkten we gisteren wel in Bokrijk.
Nu is het ondertussen woensdag, de helft van de vakantie. Papa stuurden we terug werken. Zo hoort dat toch, niewaar?
Wij trokken deze morgen naar de winkel, eerst DeNaldi en dan de Colruyt. Die laatste is altijd een groot succes wegens een overaanbod aan proevertjes. We hadden dan ook geen honger meer toen we thuiskwamen (met veel dingen die NIET op het lijstje stonden , ik mag mijn rug niet draaien of er vliegt wel een zak van iets lekkers in de kar en meestal merk ik dat aan de kassa *roloog*) Maar bon, ze zeurden niet dus, ochja he :).
Na de middag gingen we dan naar Hoeve Janneke. Daar is een leuk natuurspeeltuintje en een fijn wandelpad door het water. Wéér ideaal voor foto's... De F16's vlogen en maakten enorm veel lawaai. De échte toeristen keken raar op, zeker bij het geluid van het 'schieten'.












Ahja, Floor en Juul waren geschminck in Mega Mindy en Mega Toby, vandaar hun kleur!

4 maart Bokrijk

Dinsdag was het de bedoeling om naar Plopsa Coo te gaan. Helaas, nog gesloten en verschillende andere alternatieven bleken ook nog niet open.
Het werd Bokrijk, met uitgebreide picknick.
En een vers SD-Kaartje in t fototoestel!



























3 maart Dino Expo

Het is vakantie!
Dat wilt zeggen: quality time met ons allen!
Zaterdag begonnen we goed met de carnavalstoet in Genk, zondag was Stien jarig en gingen we na de chiro op bezoek bij Rob en Miet. Heerlijk avondje met brave kindjes en superleuke vrienden. En op terugweg naar de bronweg pikten we én Bjarne én Noa op. Ze zouden thuis komen slapen want het zijn vriendjes van Emiel.
Na een best kort nachtje trokken we met de trein naar Antwerpen voor de Dino Expo. We kregen allemaal een 'telefoon' met uitleg op maat over de dino's.t Was de moeite!