Afscheid

Een moeilijke dag vandaag... Afscheid nemen van een collega/brandweerman/ambulancier, dat laat je niet koud. Amper negen maanden geleden zaten we samen in de ambulance, te gekken op spoedgevallen en bleven we serieus als het moest. Waren we collega's, werkten we samen, deelden we dezelfde passie: mensen helpen, levens redden,... Maar toen keerde het tij, en werd de collega ziek, en moest hij een oneerlijke strijd leveren. Vol hoop en goeie moed begon hij eraan, gesteund door zijn gezin, collega's en vrienden. Iedereen hoopte hetzelfde, iedereen duimde, maar helaas genadeloos woekerde de ziekte verder. En vandaag kwam hij voor de laatste keer goeiendag zeggen. De sfeer was gelaten, er werd gelachen, er werd gehuild, er was een stilte die iedereen meenam naar dezeflde gedachten... Iemand loslaten, hoe doe je dat? Wat zeg je? Hoe gedraag je je? Maar onze collega was de sterkste partij, hij troostte ons, nog een laatste knuffel en daar wandelde hij van ons weg. Voor de laatste keer. We bleven verslagen achter, troostten elkaar,... Woorden schieten te kort in zo een situatie. Ik gaf hem een kaart met wat persoonlijke woorden. En een tekst. Ik zet hem hieronder, omdat hij zo mooi is... Missen (Toon Tellegen) Een ochtend klopte de mier al vroeg op de deur van de eekhoorn. ‘Gezellig,’ zei de eekhoorn. ‘Maar daar kom ik niet voor,’ zei de mier. ‘Maar je hebt toch wel zin in wat stroop?’ ‘Nou ja … een klein beetje dan.’ Met zijn mond vol stroop vertelde de mier waarvoor hij gekomen was. ‘We moesten elkaar een tijdje niet zien,’ zei hij. ‘Waarom niet?’ vroeg de eekhoorn verbaasd. Hij vond het juist heel gezellig als de mier zo maar langs kwam. Hij had zijn mond vol pap en keek de mier met grote ogen aan. ‘Om erachter te komen of we elkaar zullen missen,’ zei de mier. ‘Missen?’ ‘Missen. Je weet toch wel wat dat is?’ ‘Nee,’ zei de eekhoorn. ‘Missen is iets wat je voelt als iets er niet is.’ ‘Wat voel je dan?’ ‘Ja, daar gaat het nou om.’ ‘Dan zullen we elkaar dus missen,’ zei de eekhoorn verdrietig. ‘Nee,’ zei de mier, ‘want we kunnen elkaar ook vergeten.’ ‘Vergeten! Jou?!’ riep de eekhoorn . ‘Nou,’ zei de mier. ‘Schreeuw maar niet zo hard.’ De eekhoorn legde zijn hoofd in zijn handen. ‘Ik zal jou nooit vergeten,’ zei hij zacht. ‘Nou ja,’ zei de mier. ‘ Dan moeten we nog maar afwachten. Dag!’ En heel plotseling stapte hij de deur uit en liet zich langs de stam van de beuk naar beneden zakken. De eekhoorn begon hem onmiddellijk te missen. ‘Mier,’ riep hij ‘ik mis je!’ Zijn stem kaatste heen en weer tussen de bomen. ‘Dat kan nu nog niet!’ zei de mier. ‘Ik ben nog niet eens weg!’ ‘Maar toch is het zo!’ riep de eekhoorn. ‘Wacht nou toch even,’ klonk de stem van de mier nog uit de verte. De eekhoorn zuchtte en besloot te wachten. Maar hij miste de mier steeds heviger. Soms dacht hij even aan beukenotenmoes, of aan de verjaardag van de tor, die avond , maar dan miste hij de mier weer. ’s Middags hield hij het niet langer uit en ging hij naar buiten. Maar hij had nog geen 3 stappen gedaan of hij kwam de mier tegen moe, bezweet, maar tevreden. ‘Het klopt,’ zei de mier. ‘Ik mis jou ook. En ik ben je niet vergeten.’ ‘Zie je wel,’ zei de eekhoorn. ‘Ja,’ zei de mier. En met hun armen om elkaars schouders liepen zij naar de rivier om naar het glinsteren van de golven te gaan kijken. Tot ziens Rudi, het was fijn om je te kennen, om met je te lachen, om met je samen te werken. Ik ben dankbaar dat jouw levenspad het mijne heeft gekruist. Ik zal je heel erg missen. Het ga je goed.

Awel madammeke

De woorden in de titel komen uit de mond van mijn vierjarige dochter, ze sprak MIJ -haar moeder- aan. Ze gebruikte daarvoor mijn eigen woorden... Woensdagnamiddag ging ik even naar buiten, de kippen moesten nog verzorgd en er hing was aan de draad. De jongens gingen mee maar Floor had geen zin. Dit is het gesprek: Ik: Floortje, ga je mee naar de kippen, en we gaan de was afhalen. Floor: Maar mama, en als ik kaka moet doen, wie gaat dan mijn poepje afvegen? Ik: Maar suske toch, we blijven niet lang weg. Floor (berispend!): Mama! Als ik nu eens groot zou zijn, en ik was de mama en gij waart klein en ik ging buiten de was afhalen en de kippen eten geven en gij zat op de wc en gij moest kaka, wie moest dan uw poepje afvegen? Ik: Wie weet zou ik het dan wel zelf eens een keertje proberen. Floor: Hah mama! Dat is wel niet om te lachen hoor! Maar ik lachte ook, als zij toch de mama was en ik het kindje, dan moet ik niet luisteren naar haar he :).

Juul

Het zal wel zijn omdat hij nog zo klein en onschuldig is, mijne Juul, maar hij draait mij zo om zijn vingerkes. Volgens mij weet hij dat wel. Hij is maandag en dinsdag niet naar shcool geweest omdat hij ziek was: overgeven en hij zag er ohzo zielig uit. Een zielig smurfje. Zijn broer en zus waren ook ziek, zij lagen op de zetel, deelden een emmer en keken naar tv. Maar Juul kan dat nog niet, zelfs niet in zieke toestand. Hij wilde liever helpen koken. We maakten samen verse soep, hij keek goed dat geen enkel wortelsnippertje weggooid werd, hij waste prei, en huilde van de uien. Toen alles weer opgeruimd was, stond hij op zijn trapje aan het aanrecht, hij at druifjes. En een klein steeltje van de druifjes lag op de kast. Met de grootste precisie hield hij zijn ene handje tegen de kastrand terwijl het andere handje heel nauwkeurig het steeltje richting handje één duwde. Zijn tong kwam tussen zijn lipjes piepen, zijn ogen vastgebrand op de aanrecht-situatie. Dat ik achter hem was gaan staan had hij niet ééns gehoord... En jawel, hij wist het steeltje met handje twee in handje één te krijgen. Hij keek naar het steeltje in zijn mals babyhandje (want wat een verschil met de grote enigszins ruwe handen van Emiel!) en toen... toen gooide hij het steeltje achteloos op de grond. ik kon mijn lach niet onderdrukken, en het was toen dat hij me pas opmerkte. Hij keek me aan, twijfelde even, en lachte met mij mee. En ja, ik had moeten zeggen dat hij niets op de grond mag gooien, maar ik zei het al: wij windt me zo om zijn poezelige vingertjes. En hij heeft er tien... (gelukkig)

Poseren

In dit (http://www.youtube.com/watch?v=Su-pnsY6Urc) liedje dat Bart Peeters een beetje leende van Bob Dylan, zingt de zanger 'Maar je moet dat in zijn context zien en met het juiste licht misschien'... Wel, de context is een mama die naar school gaat om te leren hoe je perfecte foto's maakt en haar twee kleinste spruiten omkoopt om te poseren, en het juiste licht dat viel gewoon gratis en voor niets door het dakraam. Want dat was de opdracht: Maak een portret bij raamlicht, zonder de flits te gebruiken en zonder harde schaduwen... Je krijgt dan een foto die best gezien mag worden, en natuurlijk ook een mooi liedje, maar dat was er dus al.

een emmerke vol

Emiel ging slapen, na een dag slapen en zetel liggen. Hij heeft de dag overleefd op één appel, een tas thee met suiker en vier ienimini beschuitjes en paracetemol. Ik legde hem in bed, een handdoek op zijn kussen, een emmer langs zijn bed. Hij zei: Mama is het goed als ik u roep als mijn emmer vol is? PS het is een emmer van TIEN liter.

K*kkers en K*tsers

Jawel jawel, Juul het einde... Mijn gedacht... Ondertussen hebben we drie zieke kindjes in de aanbieding: koorts, overgeven, diarree. Niet alles bij iedereen maar wel alles aanwezig ten Huize Broweg 32. Het wasmachine draait overuren, en goddank schijnt het zonneke vandaag en kunnen we de was buiten hangen. Floor is het minst ziek, al ziet ze er wel belabberd uit: ze is bleek, en haar ogen staan groot en donker met donkere kringen rond. Ze is best speels (en bazig), maar als ze buikkrampen krijgt is ze stevast te laat op de wc met een vuile onderbroek als gevolg en een doodbeschaamd kind in ruil. Juul is zielig: mama pakke, mama buikje pijn, mama overgeeffe,... Maar als zijn paracetamol werkt is hij actief en valt het wel mee. Hij wilt dan alles eten, tot het voor zijn neus staat, dan wil hij toch weer niet. Ik moet hem verplichten van te drinken, zijn lippen zijn nu al zo droog dat ze bloeden. En deze morgen heeft Emiel het zieke trio compleet gemaakt. Hij heeft koorts, ziet spierwit, geeft over en heeft krampen maar vraagt wel wat krampen zijn. Ze liggen nu alledrie in bed en ik ga van de gelegenheid gebruik maken om wat op te ruimen. ik vermoed dat ik ze niet ga kunnen plezieren met een middag straks.

Receptje

t Is al even geleden, maar opeens stond Emiel nadat we hem naar bed gebracht hadden terug in de living. Hij had een receptje bedacht van iets lekkers en hij wilde dat even opschrijven want hij zou s anderendaags zeker vergeten zijn. Dit is het: Yoghurt met 2 vitamientjes en 2 kapot geklopte eikes bij, Actimel bij Goed roeren met melk In een kommeke scheppen Klaar! t Is dat ik niet van eikes houd, anders zou ik het zeker eens proberen!

Jarig jarig...

Jarig zijn is fijn. Een dag exclusieve aandacht, verrassingen, taart, feest, slingers, berichtjes... Stiekem tel ik toch wel af naar mijn verjaardag. Maar dit jaar had ik nachtpost, wat maakte dat ik die dag twee keer moest werken, één keer van middernacht tot kwart voor zeven en één keer van half tien tot middernacht. Toen ik wakker werd, vond ik op mijn FB-pagina talrijke berichtjes, in mijn gsm stonden smsjes van mensen die het nog wisten, en toen ik net klaar was met douchen, belde mijn metekindje om samen met haar mama en broer het perfecte zangkoor te vormen. Zo fijn! Ik reed naar mijn ouders waar mijn kindjes waren. Zoals bij elke jarige speelde opi 'Lang zal zij leven' op zijn tuba met er achter een stoet van mijn eigen bloedjes met toeters en hoedjes op. Ze gaven me elk een roosje en mijn ouders hadden een prachtige bloemeke gekocht. Als feestmaal was er spagetti en als toetje taart (Emiel had voorgesteld om er zo een dikke grote taart op te zetten, ik denk dat hij een noveen bedoelde :)) er was ook nog een attentie van mijn ander metekindje (en daar was Floor jaloers op :)). Hoe heerlijk kan het zijn he. en gisteren kwam mijn vriendin hier eten en ook zij had aan mij gedacht met een boeketje bloemen. Ik voelde me 'niet vergeten'. En dus bij deze: Merci allemaal.

Juul is het begin en het einde.

Juul is begonnen. De eerste vrijdagavond van de vakantie. Overgeven, overgeven, overgeven. En bleek zijn. En zielig. Heel zielig. Zaterdag deed hij nog eens heel platte kaka en was t over. Terug springlevend en vrolijk en blij. Toen was t Emiel zijn beurt, de leiding van de Chiro bracht hem noodgedwongen naar de rugby (wegens een slapende moeder wegens nachtpost) omdat hij in Zonhoven waar ze naar de stoet zouden kijken, niet stopte met overgeven. En bleek dat hij was. En zielig. De volgende in de rij was papa. Ellendig, maar ook maar één dag en t was over. Ik vertrok voor mijn vierde nachtdienst... s Morgens vond ik vier mensen in één tweepersoonsbed, en stinken dat het boven deed. Een zure gistende geur. Bedden afgetrokken, het wasmachien deed overuren. Het bad uitgewassen, brokskes uit het putteke gevist en de wcpot schoon geschuurd. Het verbaasde mij dat het glazuur nog intact was. En toen ik opgelucht adem haalde en bij mezelf dacht: Verpleging, het heeft als voordeel dat je immuun bent tegen vieze dinges, voelde ik mijn buik rommelen, mijn darmen lieten merken dat ze functioneerden tegen honderd in t uur en mijn maag liet verstaan dat hij staakte. Hondsellendig ging ik werken. Maar goede zorgen van collega's en de patienten die de weg naar spoed niet goed wisten te vinden hielpen mij er bovenop. Het viel dus al bij al mee. Tot ik mijn kinders bij mijn ouders ging ophalen, en mijn zielig neefje zijn maaginhoud over de zetel en het tapijt zag verspreiden... Ik hou niet van braaksel, zelf niet van mijn bloedeigen neefje. En de laatset vrijdag van de vakantie deed Juul een tweede ronde. Hij moest overgeven toen hij buiten was en wist nog net de achterdeur te vinden als doelwit. Goddank was de deur dicht. en omdat ik leerde uit het verleden legde ik een deken over de zetel en had ik een emmer in de aanslag. Hij maakte er dankbaar gebruik van. De apotheose was een bruin plasje stoelgang, langs zijn been afgegleden op de vloer. Wat voelde mijn smurfje zich ellendig, zielig, ziek en vuil. En goddank is er op uw moelijkste moment Febrese en een vriendin die u bij staat in deze stinkende uren. merci Veerle voor den opkuis, en merci Juul om vandaag weer helemaal beter te zijn.

Een smurfige pizza

De woensdag voor de krokusvakantie is het naar traditie op school Carnaval. Voor de kleuters dan toch. Eerst wilde ik Juul een kostuumke van Emiel aan doen, eentje dat hangt te verstoffen en maar enkele keren gedragen is. maar ik veranderde mijn gedacht toen ik gisteren in Dreamland een smurfenpakske zag... Echt iets voro mijn eigen, homemade, smurfje. *smelt*. Ik heb trouwens nooit geweten dat smurfjes een blauw staartje hebben.

ter loopse mededeling

Emiel: 'Maar mama, Rani en ik, wij kussen nog niet hoor, zelfs niet op de wang. Alleen kushandjes. Rani vindt ons te jong daarvoor. ' Ik ben gezegend met een verstandige schoondochter-to-be.

Groot... of nee toch maar klein

Het is bedtijd, Juul nestelt zich in zijn slaaphouding en zegt: mama tuttut hebbeuh... Ik herinner hem er aan dat hij nu een grote jongen is en toch zonder tutje slaapt... Waarop Juul: Nee tug kleine jongeuh.... Mijn smurfje.

Wat baten fruit en pil als het kind niet kakken wil?

Dit is niet alleen een dagboek voor de grappige dingen, maar ook over de moeilijke dingen in het leven van mijn drie bengels. juul leert zindelijk zijn. Voor pipi ging het vrijwel goed en snel en ongecompliceerd. De stoelgang op de juiste plaats deponeren is heel iets anders. Hij houdt op en na een week begint hij dan kleine porties te lozen. Maar nooit op de wc (per uitzondering op het toilet en éénmaal in het struikgewas van het Gaiapark, maar geen nood, we hebben het opgeruimd) Zijn windjes zijn vreselijk, ik ben bang om het gasfornuis aan te doen als Juul zijn darm ontlucht. Een probleem dus. Hij is actief genoeg, hij drinkt voldoende, hij eet fruit en hij krijgt Forlax éénmaal daags en bij momenten tweemaal daags. Zonder resultaat. Woensdag gingen we lavementjes halen, en amaai, het resultaat was verbluffend, het potje bijna te klein en Kai Mook zou gegarnadeerd jaloers zijn moest zij het gezien hebben. En dank u aan de uitvinders van Febreze! (het potje stond namelijk in de living) Maar ocharme het schaapke. De nacht van woensdag op donderdag had hij krampen en wind te veel. Donderdag at hij een ganse appelsien, twee kiwi's, dronk zijn Forlax en zat te duwen op de wc. Vrijdag idem. Maar toen we vrijdagavond de sprookjeswandeling van de school uitwandelden (en Juul ook) deed hij het in zijn broek... Stinken², en niemand die nog aan ons tafeltje kwam babbelen. we zijn dan maar naar huis gegaan (met een slapende Juul op de arm)

Spelen

Nog vergeten, vandaag speelden Emiel en Juul 'mug-en-ambulanske', ik vermoed dat 'biostatistiekske' te moeilijk was :).

(Zooooo een lieve schattebollen.)³

Deze middag ging Herbert Floor van de dansles halen, ze zouden een fristi gaan drinken omdat Emiel zijn tekenles pas twintig minuten later gedaan is. Juul ging mee. maar het duurde en het duurde eerst ze thuis kwamen en ik werd een beetje ongerust. Want tja, het is niet dat ik geen reden heb, niewaar :). Ik belde hem, maar och, Herbert-gsm-bereikbaarheid, bad combination. Ik stikte naarstig aan de tasjes. tot ik gerommel en gekraak hoorde. En daar stond mijn kleine smurf met een bos bloemen, samengesteld door hemzelf, zijn zus (roze rozen) en zijn grote broer. er hingen drie kaartjes aan: zomaar, dat verdient een bloemetje en uit vriendschap. Zelf gekozen... Het idee was van Floor: ze wilde langs de kaartjes winkel voor een kaartje voor mama en dan besloten ze samen om naar de bloemenwinkel te gaan. Ze vonden alledrie dat ik een lieve mama ben die goed voor hun zorgt. Als beloning gingen we deze avond op restaurant eten, het ikea restaurant (ik moet er toch ook iets aan hebben. Het korste ikea-bezoek ever trouwens. We zijn om half 6 vertrokken en de Ikea sluit om acht uur :). Maar we hebben én gegeten én onze winkellijst is afgewerkt. Vijf dikke duimen lijken me niet onterecht :).

Mama naait

Laatst kreeg ik in de naailes van een ervaren naaister wat restjes stof. 'Maak er maar iets leuks mee voor uw kinderen', het zweet brak me al uit want zonder de juiste tips van onze juf lukt mij nog niks. Behalve een tafellaken omzomen dan. Er zat een reste oud-roze stof bij. En op de site van de aller-zsazsa vond ik, wat leek, een simpel tasje. Ik teste. Met roze restjes stof en stof dat ik zelf ooit gekocht had. Buiten de hengsels die fout staan (de naad is zichtbaar) vond ik het best ok. En Floor ok, het tasje was nog niet onder het machien uit of het zat al vol met pen, notaboekje en een bal. Ik maakte nog eentje want ons dametje mocht vandaag naar het feest van Fien (waar ze al tien dagen voor aftelde) en om het kadooke af te maken deed ik er nog een zakdoeken-zakske bij. (ik maakte vorige week al eentje voor mijn jarige moeke en voor mijn dochter die alles moet hebben) De mama van Fien zei dat ze tevreden was en dat mijn eigen dochter heel trost was dat haar mama dat gemaakt had, en dat haar mama ook kleedjes, en badjassen en rokjes maakt. Ze zei er niet bij dat ze ook gedwongen werd de maaksels te dragen.