Juul

Het zal wel zijn omdat hij nog zo klein en onschuldig is, mijne Juul, maar hij draait mij zo om zijn vingerkes. Volgens mij weet hij dat wel. Hij is maandag en dinsdag niet naar shcool geweest omdat hij ziek was: overgeven en hij zag er ohzo zielig uit. Een zielig smurfje. Zijn broer en zus waren ook ziek, zij lagen op de zetel, deelden een emmer en keken naar tv. Maar Juul kan dat nog niet, zelfs niet in zieke toestand. Hij wilde liever helpen koken. We maakten samen verse soep, hij keek goed dat geen enkel wortelsnippertje weggooid werd, hij waste prei, en huilde van de uien. Toen alles weer opgeruimd was, stond hij op zijn trapje aan het aanrecht, hij at druifjes. En een klein steeltje van de druifjes lag op de kast. Met de grootste precisie hield hij zijn ene handje tegen de kastrand terwijl het andere handje heel nauwkeurig het steeltje richting handje één duwde. Zijn tong kwam tussen zijn lipjes piepen, zijn ogen vastgebrand op de aanrecht-situatie. Dat ik achter hem was gaan staan had hij niet ééns gehoord... En jawel, hij wist het steeltje met handje twee in handje één te krijgen. Hij keek naar het steeltje in zijn mals babyhandje (want wat een verschil met de grote enigszins ruwe handen van Emiel!) en toen... toen gooide hij het steeltje achteloos op de grond. ik kon mijn lach niet onderdrukken, en het was toen dat hij me pas opmerkte. Hij keek me aan, twijfelde even, en lachte met mij mee. En ja, ik had moeten zeggen dat hij niets op de grond mag gooien, maar ik zei het al: wij windt me zo om zijn poezelige vingertjes. En hij heeft er tien... (gelukkig)