Afscheid

Een moeilijke dag vandaag... Afscheid nemen van een collega/brandweerman/ambulancier, dat laat je niet koud. Amper negen maanden geleden zaten we samen in de ambulance, te gekken op spoedgevallen en bleven we serieus als het moest. Waren we collega's, werkten we samen, deelden we dezelfde passie: mensen helpen, levens redden,... Maar toen keerde het tij, en werd de collega ziek, en moest hij een oneerlijke strijd leveren. Vol hoop en goeie moed begon hij eraan, gesteund door zijn gezin, collega's en vrienden. Iedereen hoopte hetzelfde, iedereen duimde, maar helaas genadeloos woekerde de ziekte verder. En vandaag kwam hij voor de laatste keer goeiendag zeggen. De sfeer was gelaten, er werd gelachen, er werd gehuild, er was een stilte die iedereen meenam naar dezeflde gedachten... Iemand loslaten, hoe doe je dat? Wat zeg je? Hoe gedraag je je? Maar onze collega was de sterkste partij, hij troostte ons, nog een laatste knuffel en daar wandelde hij van ons weg. Voor de laatste keer. We bleven verslagen achter, troostten elkaar,... Woorden schieten te kort in zo een situatie. Ik gaf hem een kaart met wat persoonlijke woorden. En een tekst. Ik zet hem hieronder, omdat hij zo mooi is... Missen (Toon Tellegen) Een ochtend klopte de mier al vroeg op de deur van de eekhoorn. ‘Gezellig,’ zei de eekhoorn. ‘Maar daar kom ik niet voor,’ zei de mier. ‘Maar je hebt toch wel zin in wat stroop?’ ‘Nou ja … een klein beetje dan.’ Met zijn mond vol stroop vertelde de mier waarvoor hij gekomen was. ‘We moesten elkaar een tijdje niet zien,’ zei hij. ‘Waarom niet?’ vroeg de eekhoorn verbaasd. Hij vond het juist heel gezellig als de mier zo maar langs kwam. Hij had zijn mond vol pap en keek de mier met grote ogen aan. ‘Om erachter te komen of we elkaar zullen missen,’ zei de mier. ‘Missen?’ ‘Missen. Je weet toch wel wat dat is?’ ‘Nee,’ zei de eekhoorn. ‘Missen is iets wat je voelt als iets er niet is.’ ‘Wat voel je dan?’ ‘Ja, daar gaat het nou om.’ ‘Dan zullen we elkaar dus missen,’ zei de eekhoorn verdrietig. ‘Nee,’ zei de mier, ‘want we kunnen elkaar ook vergeten.’ ‘Vergeten! Jou?!’ riep de eekhoorn . ‘Nou,’ zei de mier. ‘Schreeuw maar niet zo hard.’ De eekhoorn legde zijn hoofd in zijn handen. ‘Ik zal jou nooit vergeten,’ zei hij zacht. ‘Nou ja,’ zei de mier. ‘ Dan moeten we nog maar afwachten. Dag!’ En heel plotseling stapte hij de deur uit en liet zich langs de stam van de beuk naar beneden zakken. De eekhoorn begon hem onmiddellijk te missen. ‘Mier,’ riep hij ‘ik mis je!’ Zijn stem kaatste heen en weer tussen de bomen. ‘Dat kan nu nog niet!’ zei de mier. ‘Ik ben nog niet eens weg!’ ‘Maar toch is het zo!’ riep de eekhoorn. ‘Wacht nou toch even,’ klonk de stem van de mier nog uit de verte. De eekhoorn zuchtte en besloot te wachten. Maar hij miste de mier steeds heviger. Soms dacht hij even aan beukenotenmoes, of aan de verjaardag van de tor, die avond , maar dan miste hij de mier weer. ’s Middags hield hij het niet langer uit en ging hij naar buiten. Maar hij had nog geen 3 stappen gedaan of hij kwam de mier tegen moe, bezweet, maar tevreden. ‘Het klopt,’ zei de mier. ‘Ik mis jou ook. En ik ben je niet vergeten.’ ‘Zie je wel,’ zei de eekhoorn. ‘Ja,’ zei de mier. En met hun armen om elkaars schouders liepen zij naar de rivier om naar het glinsteren van de golven te gaan kijken. Tot ziens Rudi, het was fijn om je te kennen, om met je te lachen, om met je samen te werken. Ik ben dankbaar dat jouw levenspad het mijne heeft gekruist. Ik zal je heel erg missen. Het ga je goed.