Verdriet

Deze morgen las ik op de blog van mijn zieke collega dat hij gisterenavon glimmend van trots kon zien en beleven hoe zijn zoon 'Sportman van het jaar 2012' werd. Ik was zo blij dat hij dat kon meemaken maar ik werd ook zo verdrietig om te lezen dat het 'hun laatste uitstap als voltallig gezin' was, en ik werd zo triest om de foto's te zien. Hoe oneerlijk kan het leven zijn, iemand die het leven zo lief heeft zou minstens 100 jaar gezond door het leven moeten fladderen. Maar er is geen weg meer terug, 'wat als' denken heeft geen zin meer... Maar ik werd er dus heel verdrietig van, de tranen stroomden over mijn wangen. En als je verdrietig bent is het hebben van kinderen toch ook een groot kado. Emiel kwam me troosten door mij eens fel vast te pakken, Juul die maakte snik-geluidjes en zei 'mama-tje' en Floor die trok het meest zielige gezicht dat ze ook maar kan trekken en zei: 'Ik ben ook verdrietig. Ik ben verdrietig omdat Fien nooit mee naar de dansles komt'... En dat maakte mij aan het lachen. Merci kinnekes...