Over een bad vol en stotteren.

Kinderen...
Ze verrijken je leven met een ongelooflijk groot, niet te benaderen fortuin. Ze zijn onbetaalbaar en onvervangbaar.
Soms zou je ze met de meest genietende glimlach een dagje achter het behang plakken, zodat je zelf even tijd hebt om op adem te komen, om even niet ogen met staarten te moeten hebben en om even eens met een gerust hart uw ogen dicht te doen (plimpen he, niet slapen!) wetende dat er geen kleine Houdine ontsnapt, dat er geen zoete dochter halsbrekende toeren uithaalt om in de snoepdoos te kunnen, en dat er geen grote zoon is die merkt dat hij toch niet groot genoeg is als hij zijn verf wilt pakken...
Maar nog eens, ze zijn onmisbaar.
En ze vullen ons bad zo mooi:).

 

Het is woensdag, weer een trieste vakantiedag voorbij, nu ja, de derde dag van de zindelijkheidstraining leverde maar één natte broek op, we zijn enorm fier op onze kleine meid die straalt van eigen trots als ze haar eigen plasje in het wc water hoort vallen. Onze oprechte dank voor de bedenkers van de prinsessen-wc-bril-verkleiner!
Ze ging vandaag ook voor de eerste keer naar de stottertherapie, maar ze was zo moe en de grote kast die tot op de laatste vierkante millimeter gevuld was met nieuw speelgoed vond ze interessanter dan te praten.
Ze liet wel horen waarom we bij de logopediste waren dus dat was toch een beetje een oefje waard:).
Het is nu nog wat afwachten of ze van haar spraakprobleem afgeraakt maar ze heeft alle voordelen van de twijfel (ze is een dame, ze is nog jong en zo veel te jonger ze start met therapie, zo veel te beter, en er is geen familiaal stotteren.) Dus we hebben er alle vertrouwen in!
In de voormiddag ging mama met Emiel even winkelen, en dat maakte dat er extra mee naar huiskwam: een doos met zure kersen (snoepjes) een springbal van Cars en een springbal van de prinsessen, en drie canvassen om op te schilderen. Vervolgens gingen we een kaartje in de brievenbus van zijn juf steken, de juf die hij maar enkele weken had omdat ze ziek werd maar die het hele schooljaar 'zijn juf' bleef, en we staken een eigenhandig geschreven brief in de bus van zijn vriend, Bjarne. Hij had er ook een centje bij gestoken, uit zijn eigen spaarpot. "Eén met een vijf en nul, dat is dan vijfig euro he mama" ... En daarmee heeft hij die springbal én die snoepjes én dat schilderdoek zeker verdiend!

We aten een 'kou schotel' deze avond, buiten.
Juul wilde het zelf doen, en ik (de mama van het olijke trio) was content dat we buiten zaten. Zo voor de allereerste keer in uw leven zelf sla, komkommer, wortel en tomaat in uw mond krijgen is niet zo easy peasy als het lijkt. Dus wat deed onze kleine Juleman? Hij at het gewoon rechtstreeks van zijn bord. Wil hij of zij die mijn kindeken-klein deze manieren leerde zich melden aub? Dank u.

 

PS Gisterenavond hadden we bezoek van Rob en Miet. En toen Floor deze morgen (om half negen!) beneden kwam vroeg ze met een zwoele slaapstem 'Waar is Niet?' Het verschil M en N moeten we mss eens aan de logopediste voorleggen:).

Run Briekje Run!

Woorden zijn overbodig, vermoed ik:).

 

Nieuwe uitdagingen.

Het leven dat is een pad vol uitdagingen, die ga je aan en je wereld wordt wijdser of je gaat ze niet aan en je leeft een bekrompen leven.
In ons huisgezien met drie mensenkinderen is dat ook zo.
Emiel tast grenzen af, hij moppert, heeft een grote mond en komt in opstand. Op zich is dat niet slecht, hij probeert zijn eigen visie duidelijk te maken en gaat in tegen regels die hij maar niets vindt. De manier waarop kan in mijn ogen iets meer vredelievend, mar bon. Ook dit gaat wel weer voorbij; als hij op mijn schoot komt gekropen of het moment dat hij in bed ligt en we liggen nog wat te praten en de fletsen heb ik mijn kleine jongen nog helemaal :).
Floor, is begonnen met potjestraining. Maandag zijn we gestart, gewapend met een prinsessenbril voor op de wc, een vracht roze onderbroekjes en een stapel sponsen, jawel!, roze shorts. En een volle bus wasmiddel. Op de zetel liggen dikke sponsen handdoeken.
De eerste dag hadden we de wekker gezet en telkens als die afliep moest ze op bevel haar blaas leegmaken. Dit werkte niet. Ze ging wel op de wc zitten, maar plassen deed ze in haar broek. Resultaat: 5 natte broeken.
Gisteren, dinsdag deden we t anders. Als Floor zei dat ze pipi moest doen gingen we in een speedtempo naar de wc waar ze kon plassen. Ik klapte als ik het beekje hoorde lopen en zong Bravo-Bravo-bravo-bravissimo... Waarop zij nog een beekje plaste en ik weer klapte en zong en zij weer een straaltje de vrije loop liet. Resultaat: 1 natte broek, en dochter die duidelijk fier was op haar eigen. En een mama met heel wat minder was!
En dan is er onze Benjamin. Hij loopt nog steeds niet; op dat vlak lijkt hij meer op zijn zus dan op zijn broer dus. Maar zijn onsnappingspogingen worden inventiever, en gevaarlijker. Hij is Juul zonder Vrees. Hij kruipt de trap op, in no time zit hij boven, met een triomfantelijk glimlach van oor tot oor, kijkend naar de volgende stap: de zoldertrap. Staat de achterdeur open, dan spurt hij naar buiten, weg uit het zicht van het alziend oog van zijn mama. Op weg naar het terras, de oprit met zijn kiezelsteentjes is geen uitdaging meer. Het eelt op zijn kniekes beschermt hem tegen elke vorm van pijn.
Mijn hart bonst dan in mijn keel, de adrenaline raast door mijn venen.
We moeten dringend werk maken van de tuinaanleg met grote poort...

weekendje bredene

We zijn naar Bredene geweest. Het was er één grooot feest:).
Elk jaar is er ergens aan onze Belgische kust Beach Rugby, een beetje de Vlaamse (Belgische?) tegenpool van het beachrugbyfeest in Ameland. Dit jaar zijn we meegeweest. We boekten een fijn gezellig huisje in Bredene Duinen. Floor en Emiel sliepen helemaal alleen op de boven verdieping, Juul sliep bij mama en papa op de benedenverdieping.
We waren vrijdagmiddag vertrokken, nadat we Emiel waren gaan ophalen van de school. De juf liep me al tegenmoed, want Emiel had verkondigd dat hij nu al op vakantie vertrok. Hij had natuurlijk niet helemaal ongelijk, maar t einde van t schooljaar ging hij écht niet missen!
De reis verliep vlotjes, Juul deed een dut en Emiel en Floor keken naar de dvd-spelerkes. Ideaal materiaal voor onderweg!
Zaterdag was het weer niet dat, het waaide en het was niet zo heel warm. We reden naar Oostende voor een bezoek aan de haven, het was open-haven-dag voor iets he. We begonnen met een bezoekje aan een boeienlegger, daarna namen we de spikplinternieuwe veerboot om het havenwater te trotseren en zo 'in T Stad' aan te komen. Eerst moesten we een nieuwe broek gaan kopen voor Floor, want de hare was nat geworden, dan kochten we een nieuwe batterijlader voor t fototoestel, want die was mama vergeten, stel u voor! We wandelden nog wat, we aten een wafel, keken naar de meeuwen en de boten en genoten! Dan was het weer tijd om terug te wandelen, de voetjes van Emiel en Floor waren aan rust toe.
Zondag gingen we naar t strand. Beachrugby wordt nl op het strand gespeeld, niet het naaktstrand, dat zou te veel spectakel geven denk ik. Het was wel heel fijn. Kleine Juleman liet merken dat zand niet alleen lekker is, maar ook ideaal om in de kruipen én te glijden. Hij kroop de duin omhoog en liet zich op zijn buik weer naar beneden glijden. Wat een pret. Emiel ontpopte zich tot een echte zeewaterrat. Geen angsten, alleen maar plezier. Springen over de golven, hard in zee rennen, spetten en spatten en lachen en gibberen en gieren. Floor vond het al fijn genoeg om het allemaal van op een afstand te bekijken.
Maandag was onze laatste dag, en jawel, de warmste en de schoonste. We hebben gepuft en gezweet, hamaai. Maar onze strandtent bood gelukkig schaduw, en ook op het strandterras was het fijn vertoefen.
En weer was Emiel de baywatcher bij uitstek, hij liep langs de kust, en ging zwemmen en zelfs kopje onder toen hij zich bukte en een iet of wat hogere golf besloot om over hem heen te gaan.
Bij het strandjutten deed hij de uitspraak van het weekend: Kijk mama ik heb een Floor-schelp gevonden. En hij toonde... een mossel!
Tegen vijf uur pakten we onze nest weer bij een en gingen we naar tante Lucienne, we mochten er douchen en zodat we zand- en zoutloos weer naar het Verre Oosten konden bollen. We aten er een grote portie lekkere middag en dan was t tijd om terug te vertrekken. De dvd spelers hadden ondertss de geest gegeven en dus waren we genoodzaakt om weer twee uur naar Piet Piraat te luisteren.
Als we naar Frankrijk gaan, moeten we zorgen voor een éxtra set spelerkes:).