Het leven dat is een pad vol uitdagingen, die ga je aan en je wereld wordt wijdser of je gaat ze niet aan en je leeft een bekrompen leven.
In ons huisgezien met drie mensenkinderen is dat ook zo.
Emiel tast grenzen af, hij moppert, heeft een grote mond en komt in opstand. Op zich is dat niet slecht, hij probeert zijn eigen visie duidelijk te maken en gaat in tegen regels die hij maar niets vindt. De manier waarop kan in mijn ogen iets meer vredelievend, mar bon. Ook dit gaat wel weer voorbij; als hij op mijn schoot komt gekropen of het moment dat hij in bed ligt en we liggen nog wat te praten en de fletsen heb ik mijn kleine jongen nog helemaal :).
Floor, is begonnen met potjestraining. Maandag zijn we gestart, gewapend met een prinsessenbril voor op de wc, een vracht roze onderbroekjes en een stapel sponsen, jawel!, roze shorts. En een volle bus wasmiddel. Op de zetel liggen dikke sponsen handdoeken.
De eerste dag hadden we de wekker gezet en telkens als die afliep moest ze op bevel haar blaas leegmaken. Dit werkte niet. Ze ging wel op de wc zitten, maar plassen deed ze in haar broek. Resultaat: 5 natte broeken.
Gisteren, dinsdag deden we t anders. Als Floor zei dat ze pipi moest doen gingen we in een speedtempo naar de wc waar ze kon plassen. Ik klapte als ik het beekje hoorde lopen en zong Bravo-Bravo-bravo-bravissimo... Waarop zij nog een beekje plaste en ik weer klapte en zong en zij weer een straaltje de vrije loop liet. Resultaat: 1 natte broek, en dochter die duidelijk fier was op haar eigen. En een mama met heel wat minder was!
En dan is er onze Benjamin. Hij loopt nog steeds niet; op dat vlak lijkt hij meer op zijn zus dan op zijn broer dus. Maar zijn onsnappingspogingen worden inventiever, en gevaarlijker. Hij is Juul zonder Vrees. Hij kruipt de trap op, in no time zit hij boven, met een triomfantelijk glimlach van oor tot oor, kijkend naar de volgende stap: de zoldertrap. Staat de achterdeur open, dan spurt hij naar buiten, weg uit het zicht van het alziend oog van zijn mama. Op weg naar het terras, de oprit met zijn kiezelsteentjes is geen uitdaging meer. Het eelt op zijn kniekes beschermt hem tegen elke vorm van pijn.
Mijn hart bonst dan in mijn keel, de adrenaline raast door mijn venen.
We moeten dringend werk maken van de tuinaanleg met grote poort...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten