zondag 31 maart 2013

enkele uitspraken

Floor: mama later word ik ook verpleegster, en ik wil geen kindjes. En dan blijf ik altijd hier wonen en kunnen we samen in het ziekenhuis gaan werken.

Emiel ligt in zijn bed, ik ga hem nog een kusje geven:
Emiel: Mama ik voel me niet zo lekker.
Ik: Oei, zijt ge ziek?
Emiel: Ja ik denk het. En ik moet ook hikken.
... (even stilte)
Emiel: Zoals nu...
...(even stilte)
HIK

Juul heeft acht weken gezegd: Rote auto botst, rote auto pot, petere rote auto haalt, danny rote auto maken he mama/papa.
niet één keer per dag maar ongeveer één keer per uur.
Nu zegt hij: Rote auto maakt he, nu niet meer botst he.
Niet één keer per uur maar één keer per minuut.

Floor in haar slaap, ik was in haar kamer de gewassen kleren aan t wegleggen:
Mama, geef mij de boter eens...

Floor en haar longen

Floor heeft als mini-baby op de leeftijd van 7 weken een ernstige RSV-besmetting doorgemaakt.
Ze heeft enkele dagen op medium caren in GHB Leuven gelegen en bezorgde mij zo de allerakeligste momenten uit mijn leven, gelukkig liep alles dankzij haar kinderarts goed af.
Ik zal hem voor eeuwig en altijd dankbaar blijven voor zijn zorgen toen.
Op momenten dat ze mij het bloed onder mijn nagels vandaan haalt, denk ik terug aan de angsten die ik toen doorstond, bang dat mijn kleintje het niet zou halen.
Dat haar longen sinds die dag graag moeilijk doen, weten we ondertussen. Er is nog maar één winter voorbij gegaan zonder een ab-kuur. (en ik ben écht geen ab-fan!)
Dit jaar had ze een longontsteking vlak voor haar verjaardag.

Ze kloeg nu regelmatig van rugpijn.
Terloops zei ze 'ik heb pijn aan mijn rugje' met wat afleiding ging dat dan beter, nooit moest ze medicatie krijgen tegen de pijn. Maar ze zei het wél.
Na het ongeval dacht ik dat het een spiercontusie was, maar dat was ondertussen 8 weken geleden en ze kloeg nog.
En zo maar opeens begon ik me doodongerust te maken. Stel dat... en de meest erge dingen passeerden mijn gedachten.
Ik belde naar spoed en vroeg om een afspraak. ASAP. Gelukkig was er daags nadien een plekje vrij bij een nieuwe arts en helaas niet bij de arts waar ze al al die tijd komt.
Floor was niet tevreden dat ik haar uit de klas ging halen die middag... maar het moest.
De dokter onderzocht haar grondig en wilde toch eens een controle RX van haar longen. En daar zat nog steeds een ontsteking. Niet zo ernstig als in het najaar maar wel op de plaats waar ze pijn had. Hij vertrouwde het niet helemaal en wilde een scan, een bloedname en een zweettest.
En toen werd ik pas écht ongerust. Mijn meisje had toch geen muco zeker? En een dringende scan? Dacht hij erge dingen? Ik joeg me zo op dat ik ritmestoornissen kreeg, onschuldig welliswaar maar heel storend (ventriculaire extrasystolen). Ik werd er duizelig van en ik was content dat ik dagelijks 1/3 van mijn dag op spoed was, omringd door bekwame mensen :). Een bèta blokker later en mijn klachten verdwenen. :).
De ct stelde niet veel voor, dat deed ze heel flink, en gelukkig kon ik meteen een radioloog aanspreken die me al kon geruststellen: geen grote dingen.
De bloedname was iets anders. Ik had emla geplakt maar we moesten toch drie keer prikken, en dat vond ze echt neit fijN. Juul trok er zich niets van aan (hij moest nl mee naar het zh) hij speelde gewoon verder en zei dat Floor niet moest wenen. Haar resultaen waren ook geruststellend, buiten een positieve mycoplasma geen bijzonderheden.
De zweettest was vrijdag was ook in orde. Nu moet ze drie dagen ab nemen en binnen twee weken opnieuw een controle.
En laten we hopen dat die mycoplasma dan zijn schup heeft afgekuist!

Logeren

Op 16 maart gingen Emiel, Floor en Juul voor t eerst uit logeren.
Ze zijn al vaker bij omi en opi gaan slapen, maar nog nooit echt bij iemand anders.
Het plan was dat mama en papa naar het personeelsfeest van het ziekenhuis zouden gaan. Lindsey en Thimo zouden komen oppassen. Dat was voor een keer eens lang op voorhand geregeld.
Maar toen kreeg lindsey het idee om de kindjes bij hun thuis te laten komen slapen.
Ik vond het géén goed idee.
Juul is niet zo happy als iemand komt oppassen, zwijg stil als hij in een vreemd huis moet gaan slapen. Dat kwam nooit goed. Voordeel van de twijfel: Lindsey was ooit zijn onthaalmoeder, enz ij is zowat de enige die Juul hier in zijn bedje kan leggen als wij er niet zijn. Dat Juul zich goed voelt bij Lindsey dat wisten we.
na veel getwijfel, besloten we het te wagen. Ze konden immers ook altijd bellen als het niet ging.

Gelaaien alsof ze nooit meer terug naar huis zouden komen gingen we naar Hasselt, waar de oppassers sinds kort wonen.
Elk zijn eigen valiesje met slaapgerief, wasgerief, kleren, Emiel zijn bivakbedje en slaapzak, Floor haar donsdeken en Juul lakens.
Mijn hart bonste in mijn keel. Doodzenuwachtig was ik voor het afscheid. Maar Juul voelde zich onmiddellijk thuis, bekeek ons niet meer eens hij binnen was.
En voor ik het goed en wel besefte stonden Herbert en ikw eer op straat... Een uur vroeger als gepland!!!
op het feest heeft Lindsey mij een paar keer gesmst dat alles dik in orde was, ze hadden goed gegeten, ze waren goed gaan slapen, ze waren braaf... Mijn gsm lag op de feesttafel en thuis op mijn nachtkastje.
s morgen liet ik weten dat ik wakker was, en Lindsey stuurde terug dat alles dik orde was... alleen kreeg ze juul zijn koorts niet onder de 40°C, maar hij dronk goed en was levendig.
En ik was de hemel dankbaar dat wij eerst gezegend waren met de beste onthaalmoekes en nu met de meest fantastische oppassers! Ze had juul perdophen gegeven (dat in zijn valiesje zat) maar hij leek er niet geweldig op te reageren.
Maar! Hij had die nacht wel geroepen omdat hij moest plassen en zo hield hij voor de eerste keer in zijn leventje zijn pampertje droog! Sjiek he!
Floor zei achteraf dat ze volgende keer wel twee weken bij Lindsey wilde gaan logeren!

Sneeuw


We gaan er niet om zagen, we hebben niet voor niks winterbanden he.
Maar in maart heeft het veel gesneeuwd, heel veel. En het was koud. Heel koud.
Op facebook verraadde de statussen vand e vrienden en vriendinnen dat heel veel mensen het weer 'kotsmoe' zijn, en owee als zij het zijn die binnenkort zagen dat het te warm is! :)

Oei oei...

Oei... Mijn goed voornemen is al bijna om zeep.
Deze maand is het heel druk geweest, ik heb veel gewerkt en er zijn wat zieken geweest ten huize THijs. Eigenlijk heeft iedereen zijn deel gehad, en gelukkig of helaas, t is maar hoe ge t bekijkt, ieder om zijne of hare toer.
De maand is feestelijk begonnen,
Stientje jarig en in dat weekend hebben de studio 100 instelling goed gesponsord. Alsof dat nodig was he!
We gingen naar K 3, een mooie show, alleen vond Floor het laatste liedje er te veel aan, ze zuchtte bij het bisnummer en zei behoorlijk geïrriteerd 'hah nog éé-heen?' Maar ze vond het goed en zong en danste mee.
Daags nadien gingen we eerst bij Stientje feesten en daarna naar plopsa indoor.
We hadden, enfin: ik had het hem al een tijdje geleden beloofd.
We zouden toen met de bus naar hasselt gaan (we hadden maar één auto op het moment van de belofte en Herbert ging rugby spelen), wat deed ik mezelf aan :). En dan een dagje spelen in plopsaland. Maar zoals ik al zei: Juul was ziek die zondag en ging onze uitstap niet door. (en ik slaakte een klein zuchtje, een kleintje maar hoor :))
Maar belofte maakt schuld en dus gingen we dat weekend wél.
Emiel vond het super, al wordt hij wel wat te groot voor sommige attracties.
Buiten gingen ze 'auto' rijden. Opeens was er een geval van verkeersagressie: Floor was bijna tegen Emiel gebotst. Emiel riep boos: "maar Floor, gij hebt rood, gij moet stoppen." Waarop Floor heel verontwaardigd antwoordde: 'waar?'... Tja als ge niet eens ziet dat het rood is, dan kunt ge u er toch ook geen gevolg aan geven he!
Toen het park sloot werden we aan de deur gezet maar we keerden naar huis met contente kindjes en dat is toch veel waard (al blijft de inkom toch té duur!)
Om deze dag helemaal af te maken, gingen we eten in de Quick. Een hoogtepunt voor onze kinderen. Alleen... toen we weer in de auto zaten zei Juul: Nu niks dommes eten he. (hij bedoelde macdonalds, wat vlak tegen de Quick ligt...)
...

zondag 17 maart 2013

Floor zegt:...

... hoh, die sneeuw, dat is toch iets. En omi en Emiel hebben pas de matras gepoetst...' Ze bedoelde het terras...

Floor zingt...

...voor een feest dat op drie wielen staat, met een gouden hart van staal. R O X alles of niks...

maandag 4 maart 2013

Koekjes

Vorige week maandag was het geen school en dankzij het weekend-werken kon ik thuis blijven. De kinderen zijn nogal graag creatief bezig (:)) dus besloot ik om ze (weer) om te kopen: ik zou eerst koekjes-deeg maken, zij zouden dan op hun beurt flink zijn als ik ging douchen en de bedden ging opmaken, en dan zouden we samen koekjes bakken. En jawel, toen ik na een uurtje weer beneden kwam, had ik nog steeds drie schramloze kinders, kon ik geen enkel bloedspatje vinden en hingen de gordijnen nog voor de ramen. Dus gingen we koekjes bakken! Ieder een deegrol of iets wat er mee kan doorgaan, wat vormpjes, wat versierprul (snoepjes en van dat allemaal) en een bolleke deeg. Emiel deed het heel goed, hij maakte echte kunstwerkjes, hij rolde goed en kon zijn figuurtjes goed uisteken, zelfs ze op de bakplaat leggen ging perfect. Juul had buikpijn voor de koekjes gebakken waren. Hij had zelfs geen koekjes om te bakken. Hoe zou dat komen :). En Floor proefde wat deeg maar maakte ook koekjes. De middenweg dus :). het huis rook heerlijk en we hebben drie mandjes gemaakt voor de mensen die ons hielpen na het ongeval! Fijn toch, zo een dagje congé.

zaterdag 2 maart 2013

Verdriet

Deze morgen las ik op de blog van mijn zieke collega dat hij gisterenavon glimmend van trots kon zien en beleven hoe zijn zoon 'Sportman van het jaar 2012' werd. Ik was zo blij dat hij dat kon meemaken maar ik werd ook zo verdrietig om te lezen dat het 'hun laatste uitstap als voltallig gezin' was, en ik werd zo triest om de foto's te zien. Hoe oneerlijk kan het leven zijn, iemand die het leven zo lief heeft zou minstens 100 jaar gezond door het leven moeten fladderen. Maar er is geen weg meer terug, 'wat als' denken heeft geen zin meer... Maar ik werd er dus heel verdrietig van, de tranen stroomden over mijn wangen. En als je verdrietig bent is het hebben van kinderen toch ook een groot kado. Emiel kwam me troosten door mij eens fel vast te pakken, Juul die maakte snik-geluidjes en zei 'mama-tje' en Floor die trok het meest zielige gezicht dat ze ook maar kan trekken en zei: 'Ik ben ook verdrietig. Ik ben verdrietig omdat Fien nooit mee naar de dansles komt'... En dat maakte mij aan het lachen. Merci kinnekes...