Ik vind het zo een schitterende foto, ze moeten duidelijk de brandweermanopleiding nog volgen want ik vermoed niet dat ze in het PLOT leren dat ze de andere richting moeten uitkijken dan naar waar ze blussen :).
dinsdag 25 oktober 2011
Liefde
Emiel moest voor de lessen godsdienst een aandenken meepakken van iemand die hij verloren is, of iemand die hij niet meer ziet: een overleden iemand of een verhuisd vriendje ofzo.
Gelukkig is hem zulk groot verdriet gespaard gebleven.
Buiten een drietal kippen, een haan die op theatrale wijze dood ging, 2 katjes en 2 konijntjes.
Maar dat leek me niet echt 'iemand'.
Gelukkig stond er ook in het briefje dat hij een foto ofzo mocht meepakken van iemand die hij heel graag ziet.
Dus vroeg ik: Emiel, wie zie jij heel graag?
Ik vermoedde dat hij 'omi' ging zeggen maar ik hoopte dat hij 'mama' zei.
Maar ik ken mijn zoon niet zo goed als ik hoopte.
Dit is wat hij zei: 'Korneel en Laurens'!!!!!!
En deze foto kreeg hij mee:
Ik vind het zo een schitterende foto, ze moeten duidelijk de brandweermanopleiding nog volgen want ik vermoed niet dat ze in het PLOT leren dat ze de andere richting moeten uitkijken dan naar waar ze blussen :).
Ik vind het zo een schitterende foto, ze moeten duidelijk de brandweermanopleiding nog volgen want ik vermoed niet dat ze in het PLOT leren dat ze de andere richting moeten uitkijken dan naar waar ze blussen :).
dinsdag 18 oktober 2011
Herkent ge t?
Vijf jaar geleden maakte mme zsazsa deze broek voor Emiel, hij droeg dit op de trouw van zijn meter en ome Winand. Voor Emiel was het een broekske dat perfect paste, eerder 7/8 type.
Juul blijkt een ander postuur te hebben: de broek was te lang en het hemdje spande rond zijn buikske :).
verjaardag van Emiel in 3 delen
6 Jaar worden, het is toch een grote sprong. De kleutertijd achter je laten en beginnen aan de lagere school -tijd.
En als je dan ook nog eens op 26augustus jarig bent, is dat nog meer waar!
Dit jaar waren we op vakantie in Vallon pont d'Arc in de Ardèche.
Heerlijk, mooi weer, een grasplein waar de kindjes naar believen konden lopen en een zwembad voor de waterpret.
Aja, en omi als babysit en opi als kok.
Echt vakantie dus:).
alleen op Emiel zijn verjaardag was het weer niet zuiders maar eerder Belgisch.
De avond voordien versierden we zijn stoel, maakten een taart en kroon en legden we de pakjes klaar.
En als mama dacht ik terug aan 25 augustus 2005, de eerste keer dat ik mama ging worden, en het begon al op een manier die ik absoluut niet wilde; een inleiding omdat het kind in mijn buik geen aanstalte nam om de wereld te komen verkennen.
en dan was het dé dag! Kadootjes, kusjes en alles wat hij zelf wilde. In de namiddag een feest met de vakantievriendjes, taart en kaarsjes, en dus veel regen en harde donderslagen.
en om 17u32 een klein traantje bij zijn mama... Toen was hij er eindelijk, een reus van 4200g en 54 cm en een enorme teut op zijn hoofd:). Maar t is allemaal best goed gekomen :).
Feestje nummer 2, het feestje voor de familie. Bijna een maand later, mar wat wilt ge met grootouders die continu op vakantie zijn:).
We gingen eerste met de hele bende op kosten van opi naar de kermis, en de foorkramers zagen ons graag komen, 7 betalende kindjes :).
Het was dan ook nog eens prachtig weer, en we aten broodjes buiten en zongen en aten ook taart. Hij wilde een brandweertaart, en dat kreeg hij dan ook. Maar omdat ik mezelf geen brandweerwagen zag knutselen met biscuit maakte ik er ene met zijn eigen foto op! En hij werd gesmaakt :) (gevuld met pudding en aardbeien)
Feestje nummer 3, voor de vriendjes van de klas was pas op 1 oktober. Mama regelde een date met brandweerman Valere die heel veel tijd en werk stak in een prachtig feest. Om tien werden we ontvangen op de brandweer van Heusden Zolder. Eerst vertelde Valere over de seinkamer met de telefoon en over de 100, maar dat was wat moeilijk voor 6-jarigen en ze waren dan ook heel enthousiast toen ze eindelijk naar de garage mochten. Bezoek aan en in de ambulance, op de brancard en achter het stuur, achter het stuur van de brandweerwagen, ze mochten spuiten met water, deden een loopspelleke om kleren te verzamen, échte brandweerkleren die nog roken naar het vuur:). En als afsluiter mochten ze een toerke maken in de brandweerwagen!!!! Wat een geslaagd feest!
thuis kregen ze frietjes en taart en als afsluiter waren er, brandweerzakjes met een brandweercakeje en een doosje rozijnen en een verrassing!
En als je dan ook nog eens op 26augustus jarig bent, is dat nog meer waar!
Dit jaar waren we op vakantie in Vallon pont d'Arc in de Ardèche.
Heerlijk, mooi weer, een grasplein waar de kindjes naar believen konden lopen en een zwembad voor de waterpret.
Aja, en omi als babysit en opi als kok.
Echt vakantie dus:).
alleen op Emiel zijn verjaardag was het weer niet zuiders maar eerder Belgisch.
De avond voordien versierden we zijn stoel, maakten een taart en kroon en legden we de pakjes klaar.
En als mama dacht ik terug aan 25 augustus 2005, de eerste keer dat ik mama ging worden, en het begon al op een manier die ik absoluut niet wilde; een inleiding omdat het kind in mijn buik geen aanstalte nam om de wereld te komen verkennen.
en dan was het dé dag! Kadootjes, kusjes en alles wat hij zelf wilde. In de namiddag een feest met de vakantievriendjes, taart en kaarsjes, en dus veel regen en harde donderslagen.
en om 17u32 een klein traantje bij zijn mama... Toen was hij er eindelijk, een reus van 4200g en 54 cm en een enorme teut op zijn hoofd:). Maar t is allemaal best goed gekomen :).
Feestje nummer 2, het feestje voor de familie. Bijna een maand later, mar wat wilt ge met grootouders die continu op vakantie zijn:).
We gingen eerste met de hele bende op kosten van opi naar de kermis, en de foorkramers zagen ons graag komen, 7 betalende kindjes :).
Het was dan ook nog eens prachtig weer, en we aten broodjes buiten en zongen en aten ook taart. Hij wilde een brandweertaart, en dat kreeg hij dan ook. Maar omdat ik mezelf geen brandweerwagen zag knutselen met biscuit maakte ik er ene met zijn eigen foto op! En hij werd gesmaakt :) (gevuld met pudding en aardbeien)
Feestje nummer 3, voor de vriendjes van de klas was pas op 1 oktober. Mama regelde een date met brandweerman Valere die heel veel tijd en werk stak in een prachtig feest. Om tien werden we ontvangen op de brandweer van Heusden Zolder. Eerst vertelde Valere over de seinkamer met de telefoon en over de 100, maar dat was wat moeilijk voor 6-jarigen en ze waren dan ook heel enthousiast toen ze eindelijk naar de garage mochten. Bezoek aan en in de ambulance, op de brancard en achter het stuur, achter het stuur van de brandweerwagen, ze mochten spuiten met water, deden een loopspelleke om kleren te verzamen, échte brandweerkleren die nog roken naar het vuur:). En als afsluiter mochten ze een toerke maken in de brandweerwagen!!!! Wat een geslaagd feest!
thuis kregen ze frietjes en taart en als afsluiter waren er, brandweerzakjes met een brandweercakeje en een doosje rozijnen en een verrassing!
De maand september
Eindelijk nog eens tijd voor een update, het is ook al lang geleden.
En omdat foto's meer zeggen dan geleuter ga ik veel tekst besparen!
Behalve een uitspraak van Emiel, gezegd om half 4 op vrijdag 2 september: 'goh mama, dat is toch maar saai hoor, het eerste leerjaar, ik moet de hele dag op mijn stoel blijven zitten'... Goeie moed zoneke, nog 12 jaar op zijn minst en ge zijt er vanaf!
3 september: Spelen met Korneel, Briek en Janne in de speeltuin aan de plas:
Fotoshoot voor en met Briek:
Janneke Marjanneke:
Huiswerk maken:
15 september: In slaap vallen op de tafel, rondrijden met de verzorgingstafel terwijl Floor erop zit, bezoekje aan Natuurhulpcentrum van Opglabbeek (waar we een ideaal pad voor mama vonden :))
En vooral: de eerste langverwachte stapje van onze kleine Juleman!!!
18 september: opendeurdag Brandweer Genk
21 september: veldloop aan de plas
Ik ging supporteren voor Emiel en vond dat toch een bijzonder emotioneel moment. Toen hij me zag (en hoorde) aan de zijkant zette hij de spurt in!
eerst moesten ze 600 m wandelen, daarna 400 m rustig lopen en dan 200 m alles geven!
Hij won niet, maar hij gaf niet op en dat op zich is een medaille waard voor een ventje dat nooit gelopen heeft!
Fotoshoot voor en met Briek:
Janneke Marjanneke:
Huiswerk maken:
15 september: In slaap vallen op de tafel, rondrijden met de verzorgingstafel terwijl Floor erop zit, bezoekje aan Natuurhulpcentrum van Opglabbeek (waar we een ideaal pad voor mama vonden :))
En vooral: de eerste langverwachte stapje van onze kleine Juleman!!!
18 september: opendeurdag Brandweer Genk
21 september: veldloop aan de plas
Ik ging supporteren voor Emiel en vond dat toch een bijzonder emotioneel moment. Toen hij me zag (en hoorde) aan de zijkant zette hij de spurt in!
eerst moesten ze 600 m wandelen, daarna 400 m rustig lopen en dan 200 m alles geven!
Hij won niet, maar hij gaf niet op en dat op zich is een medaille waard voor een ventje dat nooit gelopen heeft!
donderdag 1 september 2011
1 september 2011
Een spannend moment in het leven van een mama.
Uiteraard ook uit het leven van een 6 jarige zoon en een bijna 3 jarige dochter, al leken deze 2 laatsten zich daar weinig van aan te trekken.
Oh en de papa mogen we ook niet vergeten, al tilt hij daar het minste van ons allen aan :).
De nieuwe boekentasjes stonden klaar, gevuld met spiksplinternieuw materiaal.
Voor Emiel een kaft, een schriftje, een pennenzak met nieuwe stiften en kleurpotloden en een nieuwe koekjesdoos. De drinkbus recycleren we. Alles gelabeld.
Ook Floor haar boekentasje was gevuld: een doosje druiven en een doosje amika-koekjes die ze gisteren koos in de winkel. En een gevulde drinkbus.
We waren flink op tijd, eerst wandelden we naar Emiel zijn nieuw gebouw, en dan naar Floor haar schooltje.
Mama ging met Floor mee, ze kreeg van de juf het poppenkoetske om haar jasje aan te hangen ('nee mama, ik doe da-hat'), en als een grote stapte ze een belangrijke drempel over. Juf Veroniek wees haar de poppenhoek, ze nam een koetske reed er even mee rond en besloot dan aan de strijk te beginnen.
Mama zag dat het goed was en nam afscheid.
In de gang kwam ze papa tegen, die vertelde dat Emiel content was om zijn vrienden te zien (vorige week wilde hij liever kleuter blijven :)) en niet naar hem had omgekeken.
Nog even en we kunnen ze gaan halen en naar hun verhalen luistern! Ik ben nu al nieuwsgierig!
Uiteraard ook uit het leven van een 6 jarige zoon en een bijna 3 jarige dochter, al leken deze 2 laatsten zich daar weinig van aan te trekken.
Oh en de papa mogen we ook niet vergeten, al tilt hij daar het minste van ons allen aan :).
De nieuwe boekentasjes stonden klaar, gevuld met spiksplinternieuw materiaal.
Voor Emiel een kaft, een schriftje, een pennenzak met nieuwe stiften en kleurpotloden en een nieuwe koekjesdoos. De drinkbus recycleren we. Alles gelabeld.
Ook Floor haar boekentasje was gevuld: een doosje druiven en een doosje amika-koekjes die ze gisteren koos in de winkel. En een gevulde drinkbus.
We waren flink op tijd, eerst wandelden we naar Emiel zijn nieuw gebouw, en dan naar Floor haar schooltje.
Mama ging met Floor mee, ze kreeg van de juf het poppenkoetske om haar jasje aan te hangen ('nee mama, ik doe da-hat'), en als een grote stapte ze een belangrijke drempel over. Juf Veroniek wees haar de poppenhoek, ze nam een koetske reed er even mee rond en besloot dan aan de strijk te beginnen.
Mama zag dat het goed was en nam afscheid.
In de gang kwam ze papa tegen, die vertelde dat Emiel content was om zijn vrienden te zien (vorige week wilde hij liever kleuter blijven :)) en niet naar hem had omgekeken.
Nog even en we kunnen ze gaan halen en naar hun verhalen luistern! Ik ben nu al nieuwsgierig!
woensdag 20 juli 2011
Over een bad vol en stotteren.
Kinderen...
Ze verrijken je leven met een ongelooflijk groot, niet te benaderen fortuin. Ze zijn onbetaalbaar en onvervangbaar.
Soms zou je ze met de meest genietende glimlach een dagje achter het behang plakken, zodat je zelf even tijd hebt om op adem te komen, om even niet ogen met staarten te moeten hebben en om even eens met een gerust hart uw ogen dicht te doen (plimpen he, niet slapen!) wetende dat er geen kleine Houdine ontsnapt, dat er geen zoete dochter halsbrekende toeren uithaalt om in de snoepdoos te kunnen, en dat er geen grote zoon is die merkt dat hij toch niet groot genoeg is als hij zijn verf wilt pakken...
Maar nog eens, ze zijn onmisbaar.
En ze vullen ons bad zo mooi:).
Het is woensdag, weer een trieste vakantiedag voorbij, nu ja, de derde dag van de zindelijkheidstraining leverde maar één natte broek op, we zijn enorm fier op onze kleine meid die straalt van eigen trots als ze haar eigen plasje in het wc water hoort vallen. Onze oprechte dank voor de bedenkers van de prinsessen-wc-bril-verkleiner!
Ze ging vandaag ook voor de eerste keer naar de stottertherapie, maar ze was zo moe en de grote kast die tot op de laatste vierkante millimeter gevuld was met nieuw speelgoed vond ze interessanter dan te praten.
Ze liet wel horen waarom we bij de logopediste waren dus dat was toch een beetje een oefje waard:).
Het is nu nog wat afwachten of ze van haar spraakprobleem afgeraakt maar ze heeft alle voordelen van de twijfel (ze is een dame, ze is nog jong en zo veel te jonger ze start met therapie, zo veel te beter, en er is geen familiaal stotteren.) Dus we hebben er alle vertrouwen in!
In de voormiddag ging mama met Emiel even winkelen, en dat maakte dat er extra mee naar huiskwam: een doos met zure kersen (snoepjes) een springbal van Cars en een springbal van de prinsessen, en drie canvassen om op te schilderen. Vervolgens gingen we een kaartje in de brievenbus van zijn juf steken, de juf die hij maar enkele weken had omdat ze ziek werd maar die het hele schooljaar 'zijn juf' bleef, en we staken een eigenhandig geschreven brief in de bus van zijn vriend, Bjarne. Hij had er ook een centje bij gestoken, uit zijn eigen spaarpot. "Eén met een vijf en nul, dat is dan vijfig euro he mama" ... En daarmee heeft hij die springbal én die snoepjes én dat schilderdoek zeker verdiend!
We aten een 'kou schotel' deze avond, buiten.
Juul wilde het zelf doen, en ik (de mama van het olijke trio) was content dat we buiten zaten. Zo voor de allereerste keer in uw leven zelf sla, komkommer, wortel en tomaat in uw mond krijgen is niet zo easy peasy als het lijkt. Dus wat deed onze kleine Juleman? Hij at het gewoon rechtstreeks van zijn bord. Wil hij of zij die mijn kindeken-klein deze manieren leerde zich melden aub? Dank u.
PS Gisterenavond hadden we bezoek van Rob en Miet. En toen Floor deze morgen (om half negen!) beneden kwam vroeg ze met een zwoele slaapstem 'Waar is Niet?' Het verschil M en N moeten we mss eens aan de logopediste voorleggen:).
Ze verrijken je leven met een ongelooflijk groot, niet te benaderen fortuin. Ze zijn onbetaalbaar en onvervangbaar.
Soms zou je ze met de meest genietende glimlach een dagje achter het behang plakken, zodat je zelf even tijd hebt om op adem te komen, om even niet ogen met staarten te moeten hebben en om even eens met een gerust hart uw ogen dicht te doen (plimpen he, niet slapen!) wetende dat er geen kleine Houdine ontsnapt, dat er geen zoete dochter halsbrekende toeren uithaalt om in de snoepdoos te kunnen, en dat er geen grote zoon is die merkt dat hij toch niet groot genoeg is als hij zijn verf wilt pakken...
Maar nog eens, ze zijn onmisbaar.
En ze vullen ons bad zo mooi:).
Het is woensdag, weer een trieste vakantiedag voorbij, nu ja, de derde dag van de zindelijkheidstraining leverde maar één natte broek op, we zijn enorm fier op onze kleine meid die straalt van eigen trots als ze haar eigen plasje in het wc water hoort vallen. Onze oprechte dank voor de bedenkers van de prinsessen-wc-bril-verkleiner!
Ze ging vandaag ook voor de eerste keer naar de stottertherapie, maar ze was zo moe en de grote kast die tot op de laatste vierkante millimeter gevuld was met nieuw speelgoed vond ze interessanter dan te praten.
Ze liet wel horen waarom we bij de logopediste waren dus dat was toch een beetje een oefje waard:).
Het is nu nog wat afwachten of ze van haar spraakprobleem afgeraakt maar ze heeft alle voordelen van de twijfel (ze is een dame, ze is nog jong en zo veel te jonger ze start met therapie, zo veel te beter, en er is geen familiaal stotteren.) Dus we hebben er alle vertrouwen in!
In de voormiddag ging mama met Emiel even winkelen, en dat maakte dat er extra mee naar huiskwam: een doos met zure kersen (snoepjes) een springbal van Cars en een springbal van de prinsessen, en drie canvassen om op te schilderen. Vervolgens gingen we een kaartje in de brievenbus van zijn juf steken, de juf die hij maar enkele weken had omdat ze ziek werd maar die het hele schooljaar 'zijn juf' bleef, en we staken een eigenhandig geschreven brief in de bus van zijn vriend, Bjarne. Hij had er ook een centje bij gestoken, uit zijn eigen spaarpot. "Eén met een vijf en nul, dat is dan vijfig euro he mama" ... En daarmee heeft hij die springbal én die snoepjes én dat schilderdoek zeker verdiend!
We aten een 'kou schotel' deze avond, buiten.
Juul wilde het zelf doen, en ik (de mama van het olijke trio) was content dat we buiten zaten. Zo voor de allereerste keer in uw leven zelf sla, komkommer, wortel en tomaat in uw mond krijgen is niet zo easy peasy als het lijkt. Dus wat deed onze kleine Juleman? Hij at het gewoon rechtstreeks van zijn bord. Wil hij of zij die mijn kindeken-klein deze manieren leerde zich melden aub? Dank u.
PS Gisterenavond hadden we bezoek van Rob en Miet. En toen Floor deze morgen (om half negen!) beneden kwam vroeg ze met een zwoele slaapstem 'Waar is Niet?' Het verschil M en N moeten we mss eens aan de logopediste voorleggen:).
Nieuwe uitdagingen.
Het leven dat is een pad vol uitdagingen, die ga je aan en je wereld wordt wijdser of je gaat ze niet aan en je leeft een bekrompen leven.
In ons huisgezien met drie mensenkinderen is dat ook zo.
Emiel tast grenzen af, hij moppert, heeft een grote mond en komt in opstand. Op zich is dat niet slecht, hij probeert zijn eigen visie duidelijk te maken en gaat in tegen regels die hij maar niets vindt. De manier waarop kan in mijn ogen iets meer vredelievend, mar bon. Ook dit gaat wel weer voorbij; als hij op mijn schoot komt gekropen of het moment dat hij in bed ligt en we liggen nog wat te praten en de fletsen heb ik mijn kleine jongen nog helemaal :).
Floor, is begonnen met potjestraining. Maandag zijn we gestart, gewapend met een prinsessenbril voor op de wc, een vracht roze onderbroekjes en een stapel sponsen, jawel!, roze shorts. En een volle bus wasmiddel. Op de zetel liggen dikke sponsen handdoeken.
De eerste dag hadden we de wekker gezet en telkens als die afliep moest ze op bevel haar blaas leegmaken. Dit werkte niet. Ze ging wel op de wc zitten, maar plassen deed ze in haar broek. Resultaat: 5 natte broeken.
Gisteren, dinsdag deden we t anders. Als Floor zei dat ze pipi moest doen gingen we in een speedtempo naar de wc waar ze kon plassen. Ik klapte als ik het beekje hoorde lopen en zong Bravo-Bravo-bravo-bravissimo... Waarop zij nog een beekje plaste en ik weer klapte en zong en zij weer een straaltje de vrije loop liet. Resultaat: 1 natte broek, en dochter die duidelijk fier was op haar eigen. En een mama met heel wat minder was!
En dan is er onze Benjamin. Hij loopt nog steeds niet; op dat vlak lijkt hij meer op zijn zus dan op zijn broer dus. Maar zijn onsnappingspogingen worden inventiever, en gevaarlijker. Hij is Juul zonder Vrees. Hij kruipt de trap op, in no time zit hij boven, met een triomfantelijk glimlach van oor tot oor, kijkend naar de volgende stap: de zoldertrap. Staat de achterdeur open, dan spurt hij naar buiten, weg uit het zicht van het alziend oog van zijn mama. Op weg naar het terras, de oprit met zijn kiezelsteentjes is geen uitdaging meer. Het eelt op zijn kniekes beschermt hem tegen elke vorm van pijn.
Mijn hart bonst dan in mijn keel, de adrenaline raast door mijn venen.
We moeten dringend werk maken van de tuinaanleg met grote poort...
In ons huisgezien met drie mensenkinderen is dat ook zo.
Emiel tast grenzen af, hij moppert, heeft een grote mond en komt in opstand. Op zich is dat niet slecht, hij probeert zijn eigen visie duidelijk te maken en gaat in tegen regels die hij maar niets vindt. De manier waarop kan in mijn ogen iets meer vredelievend, mar bon. Ook dit gaat wel weer voorbij; als hij op mijn schoot komt gekropen of het moment dat hij in bed ligt en we liggen nog wat te praten en de fletsen heb ik mijn kleine jongen nog helemaal :).
Floor, is begonnen met potjestraining. Maandag zijn we gestart, gewapend met een prinsessenbril voor op de wc, een vracht roze onderbroekjes en een stapel sponsen, jawel!, roze shorts. En een volle bus wasmiddel. Op de zetel liggen dikke sponsen handdoeken.
De eerste dag hadden we de wekker gezet en telkens als die afliep moest ze op bevel haar blaas leegmaken. Dit werkte niet. Ze ging wel op de wc zitten, maar plassen deed ze in haar broek. Resultaat: 5 natte broeken.
Gisteren, dinsdag deden we t anders. Als Floor zei dat ze pipi moest doen gingen we in een speedtempo naar de wc waar ze kon plassen. Ik klapte als ik het beekje hoorde lopen en zong Bravo-Bravo-bravo-bravissimo... Waarop zij nog een beekje plaste en ik weer klapte en zong en zij weer een straaltje de vrije loop liet. Resultaat: 1 natte broek, en dochter die duidelijk fier was op haar eigen. En een mama met heel wat minder was!
En dan is er onze Benjamin. Hij loopt nog steeds niet; op dat vlak lijkt hij meer op zijn zus dan op zijn broer dus. Maar zijn onsnappingspogingen worden inventiever, en gevaarlijker. Hij is Juul zonder Vrees. Hij kruipt de trap op, in no time zit hij boven, met een triomfantelijk glimlach van oor tot oor, kijkend naar de volgende stap: de zoldertrap. Staat de achterdeur open, dan spurt hij naar buiten, weg uit het zicht van het alziend oog van zijn mama. Op weg naar het terras, de oprit met zijn kiezelsteentjes is geen uitdaging meer. Het eelt op zijn kniekes beschermt hem tegen elke vorm van pijn.
Mijn hart bonst dan in mijn keel, de adrenaline raast door mijn venen.
We moeten dringend werk maken van de tuinaanleg met grote poort...
zaterdag 9 juli 2011
weekendje bredene
We zijn naar Bredene geweest. Het was er één grooot feest:).
Elk jaar is er ergens aan onze Belgische kust Beach Rugby, een beetje de Vlaamse (Belgische?) tegenpool van het beachrugbyfeest in Ameland. Dit jaar zijn we meegeweest. We boekten een fijn gezellig huisje in Bredene Duinen. Floor en Emiel sliepen helemaal alleen op de boven verdieping, Juul sliep bij mama en papa op de benedenverdieping.
We waren vrijdagmiddag vertrokken, nadat we Emiel waren gaan ophalen van de school. De juf liep me al tegenmoed, want Emiel had verkondigd dat hij nu al op vakantie vertrok. Hij had natuurlijk niet helemaal ongelijk, maar t einde van t schooljaar ging hij écht niet missen!
De reis verliep vlotjes, Juul deed een dut en Emiel en Floor keken naar de dvd-spelerkes. Ideaal materiaal voor onderweg!
Zaterdag was het weer niet dat, het waaide en het was niet zo heel warm. We reden naar Oostende voor een bezoek aan de haven, het was open-haven-dag voor iets he. We begonnen met een bezoekje aan een boeienlegger, daarna namen we de spikplinternieuwe veerboot om het havenwater te trotseren en zo 'in T Stad' aan te komen. Eerst moesten we een nieuwe broek gaan kopen voor Floor, want de hare was nat geworden, dan kochten we een nieuwe batterijlader voor t fototoestel, want die was mama vergeten, stel u voor! We wandelden nog wat, we aten een wafel, keken naar de meeuwen en de boten en genoten! Dan was het weer tijd om terug te wandelen, de voetjes van Emiel en Floor waren aan rust toe.
Zondag gingen we naar t strand. Beachrugby wordt nl op het strand gespeeld, niet het naaktstrand, dat zou te veel spectakel geven denk ik. Het was wel heel fijn. Kleine Juleman liet merken dat zand niet alleen lekker is, maar ook ideaal om in de kruipen én te glijden. Hij kroop de duin omhoog en liet zich op zijn buik weer naar beneden glijden. Wat een pret. Emiel ontpopte zich tot een echte zeewaterrat. Geen angsten, alleen maar plezier. Springen over de golven, hard in zee rennen, spetten en spatten en lachen en gibberen en gieren. Floor vond het al fijn genoeg om het allemaal van op een afstand te bekijken.
Maandag was onze laatste dag, en jawel, de warmste en de schoonste. We hebben gepuft en gezweet, hamaai. Maar onze strandtent bood gelukkig schaduw, en ook op het strandterras was het fijn vertoefen.
En weer was Emiel de baywatcher bij uitstek, hij liep langs de kust, en ging zwemmen en zelfs kopje onder toen hij zich bukte en een iet of wat hogere golf besloot om over hem heen te gaan.
Bij het strandjutten deed hij de uitspraak van het weekend: Kijk mama ik heb een Floor-schelp gevonden. En hij toonde... een mossel!
Tegen vijf uur pakten we onze nest weer bij een en gingen we naar tante Lucienne, we mochten er douchen en zodat we zand- en zoutloos weer naar het Verre Oosten konden bollen. We aten er een grote portie lekkere middag en dan was t tijd om terug te vertrekken. De dvd spelers hadden ondertss de geest gegeven en dus waren we genoodzaakt om weer twee uur naar Piet Piraat te luisteren.
Als we naar Frankrijk gaan, moeten we zorgen voor een éxtra set spelerkes:).
Elk jaar is er ergens aan onze Belgische kust Beach Rugby, een beetje de Vlaamse (Belgische?) tegenpool van het beachrugbyfeest in Ameland. Dit jaar zijn we meegeweest. We boekten een fijn gezellig huisje in Bredene Duinen. Floor en Emiel sliepen helemaal alleen op de boven verdieping, Juul sliep bij mama en papa op de benedenverdieping.
We waren vrijdagmiddag vertrokken, nadat we Emiel waren gaan ophalen van de school. De juf liep me al tegenmoed, want Emiel had verkondigd dat hij nu al op vakantie vertrok. Hij had natuurlijk niet helemaal ongelijk, maar t einde van t schooljaar ging hij écht niet missen!
De reis verliep vlotjes, Juul deed een dut en Emiel en Floor keken naar de dvd-spelerkes. Ideaal materiaal voor onderweg!
Zaterdag was het weer niet dat, het waaide en het was niet zo heel warm. We reden naar Oostende voor een bezoek aan de haven, het was open-haven-dag voor iets he. We begonnen met een bezoekje aan een boeienlegger, daarna namen we de spikplinternieuwe veerboot om het havenwater te trotseren en zo 'in T Stad' aan te komen. Eerst moesten we een nieuwe broek gaan kopen voor Floor, want de hare was nat geworden, dan kochten we een nieuwe batterijlader voor t fototoestel, want die was mama vergeten, stel u voor! We wandelden nog wat, we aten een wafel, keken naar de meeuwen en de boten en genoten! Dan was het weer tijd om terug te wandelen, de voetjes van Emiel en Floor waren aan rust toe.
Zondag gingen we naar t strand. Beachrugby wordt nl op het strand gespeeld, niet het naaktstrand, dat zou te veel spectakel geven denk ik. Het was wel heel fijn. Kleine Juleman liet merken dat zand niet alleen lekker is, maar ook ideaal om in de kruipen én te glijden. Hij kroop de duin omhoog en liet zich op zijn buik weer naar beneden glijden. Wat een pret. Emiel ontpopte zich tot een echte zeewaterrat. Geen angsten, alleen maar plezier. Springen over de golven, hard in zee rennen, spetten en spatten en lachen en gibberen en gieren. Floor vond het al fijn genoeg om het allemaal van op een afstand te bekijken.
Maandag was onze laatste dag, en jawel, de warmste en de schoonste. We hebben gepuft en gezweet, hamaai. Maar onze strandtent bood gelukkig schaduw, en ook op het strandterras was het fijn vertoefen.
En weer was Emiel de baywatcher bij uitstek, hij liep langs de kust, en ging zwemmen en zelfs kopje onder toen hij zich bukte en een iet of wat hogere golf besloot om over hem heen te gaan.
Bij het strandjutten deed hij de uitspraak van het weekend: Kijk mama ik heb een Floor-schelp gevonden. En hij toonde... een mossel!
Tegen vijf uur pakten we onze nest weer bij een en gingen we naar tante Lucienne, we mochten er douchen en zodat we zand- en zoutloos weer naar het Verre Oosten konden bollen. We aten er een grote portie lekkere middag en dan was t tijd om terug te vertrekken. De dvd spelers hadden ondertss de geest gegeven en dus waren we genoodzaakt om weer twee uur naar Piet Piraat te luisteren.
Als we naar Frankrijk gaan, moeten we zorgen voor een éxtra set spelerkes:).
dinsdag 14 juni 2011
Met trots
stel ik u mijn tweede metekindje voor: Janne. Een ware streling voor t oog, en ze ruikt zo lekker naar vers boeleke, en ze is zo zacht als echte donsveertjes, en zooo ongelooflijk mooi (als haar meter:)).
Bedankt broer en schoonzus voor weer een prachtig metekindje.
Bedankt broer en schoonzus voor weer een prachtig metekindje.
Een kersvers prinsesje...
... verdient cupcakes met roze.
En zo kan de papa alvast wennen aan de kleur to be de eerst komende jaren.
En zo kan de papa alvast wennen aan de kleur to be de eerst komende jaren.
Juul leert stappen
Zijn neefje Briek is zes weken jonger, maar hij voetbal als Ronaldo. Juul is als zijn zus, graag traag. En eerlijk, ik vind het niet erg want als hij zelf alleen zal stappen is mijn baby een peuter he:). Maar uiteraard moet hij ook oefenen en moeten we hem stimuleren van op zijn voetjes te staan en te lopen met het loopwagentje.
Floor met de waterpokken
Precies 15 dagen na Juul, ontdekken we eerste blaasjes bij Floor, de derde die in ons huisgezin te kampen krijgt met het Varicella-virus.
Ik ben een tevreden moeder want ik ben nog vrij tot donderdagavond.
Het kind kan dus op haar gemakske 'uitzieken'. Maar het valt behoorlijk goed mee, haar nagelkes zijn kort geknipt en ze wordt meermaals per dag ingesmeerd met Tanno Hermal om de blaasjes uit te drogen. Bijzonder effectief spul! Ze krijgt een siroopje tegen de jeuk (dank u Tante Ilse) en ze lijkt dus weinig last te hebben.
Deze morgen was ze wat hangerig, wilde niets behalve in de zetel zitten en samen met mij en Juul 'tiejaja tiejaja tiejja ho zingen. Tot ze opeens een rode neus in de speelbak ontdekte, ze deed zelf haar speldjes in haar haren (vandaar dus de verwaaide looks) en transformeerde naar Clown Floremien uit het circus Peerlefien:).
Dolle pret en mijn dochter was weer de happy meid van alle dag!
Ik ben een tevreden moeder want ik ben nog vrij tot donderdagavond.
Het kind kan dus op haar gemakske 'uitzieken'. Maar het valt behoorlijk goed mee, haar nagelkes zijn kort geknipt en ze wordt meermaals per dag ingesmeerd met Tanno Hermal om de blaasjes uit te drogen. Bijzonder effectief spul! Ze krijgt een siroopje tegen de jeuk (dank u Tante Ilse) en ze lijkt dus weinig last te hebben.
Deze morgen was ze wat hangerig, wilde niets behalve in de zetel zitten en samen met mij en Juul 'tiejaja tiejaja tiejja ho zingen. Tot ze opeens een rode neus in de speelbak ontdekte, ze deed zelf haar speldjes in haar haren (vandaar dus de verwaaide looks) en transformeerde naar Clown Floremien uit het circus Peerlefien:).
Dolle pret en mijn dochter was weer de happy meid van alle dag!
maandag 30 mei 2011
Circo Paradiso
Met de zomer die om het hoekske staat de gluren is het echt niet moeilijk om fijne dingen te doen in t weekend.
Het is veel moeilijker om te selecteren wat het níet wordt...
Deze zondag gingen we na het werk van mama naar Zolder, naar het Circo Paradiso.
We stonden eerst aan t hoofdpodium waar Kapitein Winokio kwam optreden. Maar Emiel stond er met een lange lip, ging niet in op het enthousiasem van de Kapitein en zijn matrozen en deed niet mee met de andere kindjes. Hij stond er sip te kijken, te wenen en te zeueren. En met zo een kindjes gaan we niet op pad, dus zat er maar één ding op: weer naar huis. Jammer want papa had net een hele stapel bonnekes gekocht.
Hij zeurde en jammerde en Floor deed met hem mee. Onderweg naar de auto beloofde hij plechtig dat hij flink zou zijn en zou luisteren. Dat deed ons beslissen om terug te keren.
De boodschap was duidelijk aangekomen, want hij was flink.
We gingen nog eendjes vissen, Emiel en papa gingen in vliegende stoeltjes (en uren later zei papa dat zijn maag er nog niet te goei van was:)), Floor en Juul poseerden als Zeemeermin, Floor en Emiel gingen in een leuke alternatieve caroussel, we visten echte eendjes en Floor en Emiel speelden 'Kop van Jut' en vaarden in een bootje.
Juul ws er ook bij, we hadden hem goed ingesmeerd met Tanno Hermal en hij kreeg een drankje tegen de koorts en eentje tegen de koorts. Hij heeft in zijn buggy genoten, hij heeft ook gedanst en ook gezongen.
Het is veel moeilijker om te selecteren wat het níet wordt...
Deze zondag gingen we na het werk van mama naar Zolder, naar het Circo Paradiso.
We stonden eerst aan t hoofdpodium waar Kapitein Winokio kwam optreden. Maar Emiel stond er met een lange lip, ging niet in op het enthousiasem van de Kapitein en zijn matrozen en deed niet mee met de andere kindjes. Hij stond er sip te kijken, te wenen en te zeueren. En met zo een kindjes gaan we niet op pad, dus zat er maar één ding op: weer naar huis. Jammer want papa had net een hele stapel bonnekes gekocht.
Hij zeurde en jammerde en Floor deed met hem mee. Onderweg naar de auto beloofde hij plechtig dat hij flink zou zijn en zou luisteren. Dat deed ons beslissen om terug te keren.
De boodschap was duidelijk aangekomen, want hij was flink.
We gingen nog eendjes vissen, Emiel en papa gingen in vliegende stoeltjes (en uren later zei papa dat zijn maag er nog niet te goei van was:)), Floor en Juul poseerden als Zeemeermin, Floor en Emiel gingen in een leuke alternatieve caroussel, we visten echte eendjes en Floor en Emiel speelden 'Kop van Jut' en vaarden in een bootje.
Juul ws er ook bij, we hadden hem goed ingesmeerd met Tanno Hermal en hij kreeg een drankje tegen de koorts en eentje tegen de koorts. Hij heeft in zijn buggy genoten, hij heeft ook gedanst en ook gezongen.
piet piraat
We moesten flink zijn en zouden dan beloond worden. Wat een omkoperij zeg! Maar het helpt, we waren flink. We waren braaf en we luisterden zoals het hoorde.
Juul ging op verwennamiddag bij tante Ilse, ome Roeland en Nena.
En toen mama thuis kwam, werd Floor net wakker, kleren werden aangedaan en we waren weg. We hadden nog steeds het raden naar de verrassing.
Maar het werd algauw duidelijk, we parkeerden aan Plopsa indoor en toen we allemaal mini-piraatjes in dezelfde richting zagen marcheren, toen we over de rode loper een grote zaal binnen wandelden en toen we een podium en heel veel stoelen zagen, wist Emiel het: we gaan naar een show! Zijn vreugde kon niet op toen hij van kort bij zijn vier grote vrienden zag optreden, dansen en zingen. Het was een hele mooie, veel te korte show.
Wat later waren we weer in Houthalen waar we Juul gingen ophalen. Helaas kregen we hem niet terug in de toestand gelijk we hem afgeleverd hadden: hij had op zijn buikje allemaal bultjes en blaasjes, en tante Ilse had hem perdophen moeten geven om wille van weeral koorts. Het houdt niet op de kleine juleman. Hij heeft waterpokken (én diarree, én hij hoest én hij is verkouden én hij maakt hoge koorts...)
Juul ging op verwennamiddag bij tante Ilse, ome Roeland en Nena.
En toen mama thuis kwam, werd Floor net wakker, kleren werden aangedaan en we waren weg. We hadden nog steeds het raden naar de verrassing.
Maar het werd algauw duidelijk, we parkeerden aan Plopsa indoor en toen we allemaal mini-piraatjes in dezelfde richting zagen marcheren, toen we over de rode loper een grote zaal binnen wandelden en toen we een podium en heel veel stoelen zagen, wist Emiel het: we gaan naar een show! Zijn vreugde kon niet op toen hij van kort bij zijn vier grote vrienden zag optreden, dansen en zingen. Het was een hele mooie, veel te korte show.
Wat later waren we weer in Houthalen waar we Juul gingen ophalen. Helaas kregen we hem niet terug in de toestand gelijk we hem afgeleverd hadden: hij had op zijn buikje allemaal bultjes en blaasjes, en tante Ilse had hem perdophen moeten geven om wille van weeral koorts. Het houdt niet op de kleine juleman. Hij heeft waterpokken (én diarree, én hij hoest én hij is verkouden én hij maakt hoge koorts...)
zaterdag 21 mei 2011
Juul opladen
Het was gisteren zo ver: Juul ging voor een dagje op verlof naar Gasthuisberg in Leuven. Hij zou er een 24 uurs EEG ondergaan.
De voorbereidingen werden getroffen: het weekend Paris werd geannuleerd, er werd opvang geregeld voor Emiel en Floor, de valies werd ingepakt en mama maakte een lunchpakket voor haarzelf klaar.
En dan vertrokken we, mama achterin bij Juul. De reis verliep zo vlot dat we een half uur te vroeg op appel waren.
Maar in t wachtplaatsje konden we lekker relaxen in de zeteltjes en genoot Juul van zijn laatste momenten 'vrijheid'.
Als we de kamer '306) kregen toegewezen is papa vertrokken, studentjes pesten.
Juul mocht in een triptrap stoel zitten, tegen zijn zin want hij was alweer moe. Eerst werden de plaatsbepalingen gemaakt voor alle electroden heel juist op zijn hoofdje te kunnen plakken. De hel, want hij moest zijn hoofd stil houden, hij was moe en had dan ook geen zin om mee te werken. Maar al bij al ging het vrij vlot.
Hij kreeg ook nog 4 electrodes op zijn armpjes en 2 op zijn thorax.
De camera werd ingesteld en Juul ging dutten.
Ondertussen liet één scherm zijn hersenactiviteit zien en het andere scherm een slapend ventje.
Zijn dutje duurde helaas niet lang. En dan kwam voor mij het moeilijkste van mijn aanwezigheid aldaar:). Ik moest hem zien bezig te houden. Ik had een mand met puzzles, boekjes, autootjes en zelfs 2 dvd's bij. Maar juul wilde liever kruipen. Helaas waren de kabels niet oneindig lang en moest ik hem achterna met het rugzakje en zien dat hij zijn eigen niet in de knoop legde, of dat de kabels niet rond zijn nekje kwamen vast te zitten.
Er kwam een middagmaal wat hem overduidelijk smaakte want zowel de soep, de middag als de banaan als dessert gingen er heel vlotjes in.
s Avonds kwam papa ook even op bezoek en na een kattewas ging Juul slapen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, hoe kan je slapen als er bijna 30 kabels aan uw lijfje hangen? Niet handig en af en toe liet hij zijn mening heel duidelijk horen.
Het werd een moeilijk nacht en om zes uur deze morgen was ik al gewassen en had ik al alles ingepakt wat ik kon inpakken.
Het afhalen van de elctrodes ging heel vlot, Juul viel bijna in slaap van het gefrul in zijn haarkes:).
Zijn haartjes wassen vond hij maar niets en we hebben hem dan ook niet langer dan nodig geplaagd; de gel zal er geleidelijk aan wel afkomen he!
Na het ontbijt reden we weer richting Genk om Emiel en Floor op te pikken, maar we waren de parking nog niet af of Juul lag in dromenland.
Juul, ge hebt dat heel flink gedaan! En na mijn wandelingen over de afdeling kan ik je alleen maar toewensen dat je zo gezond mag blijven als je nu bent, dan is epilepsie echt het allerminste....
De voorbereidingen werden getroffen: het weekend Paris werd geannuleerd, er werd opvang geregeld voor Emiel en Floor, de valies werd ingepakt en mama maakte een lunchpakket voor haarzelf klaar.
En dan vertrokken we, mama achterin bij Juul. De reis verliep zo vlot dat we een half uur te vroeg op appel waren.
Maar in t wachtplaatsje konden we lekker relaxen in de zeteltjes en genoot Juul van zijn laatste momenten 'vrijheid'.
Als we de kamer '306) kregen toegewezen is papa vertrokken, studentjes pesten.
Juul mocht in een triptrap stoel zitten, tegen zijn zin want hij was alweer moe. Eerst werden de plaatsbepalingen gemaakt voor alle electroden heel juist op zijn hoofdje te kunnen plakken. De hel, want hij moest zijn hoofd stil houden, hij was moe en had dan ook geen zin om mee te werken. Maar al bij al ging het vrij vlot.
Hij kreeg ook nog 4 electrodes op zijn armpjes en 2 op zijn thorax.
De camera werd ingesteld en Juul ging dutten.
Ondertussen liet één scherm zijn hersenactiviteit zien en het andere scherm een slapend ventje.
Zijn dutje duurde helaas niet lang. En dan kwam voor mij het moeilijkste van mijn aanwezigheid aldaar:). Ik moest hem zien bezig te houden. Ik had een mand met puzzles, boekjes, autootjes en zelfs 2 dvd's bij. Maar juul wilde liever kruipen. Helaas waren de kabels niet oneindig lang en moest ik hem achterna met het rugzakje en zien dat hij zijn eigen niet in de knoop legde, of dat de kabels niet rond zijn nekje kwamen vast te zitten.
Er kwam een middagmaal wat hem overduidelijk smaakte want zowel de soep, de middag als de banaan als dessert gingen er heel vlotjes in.
s Avonds kwam papa ook even op bezoek en na een kattewas ging Juul slapen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, hoe kan je slapen als er bijna 30 kabels aan uw lijfje hangen? Niet handig en af en toe liet hij zijn mening heel duidelijk horen.
Het werd een moeilijk nacht en om zes uur deze morgen was ik al gewassen en had ik al alles ingepakt wat ik kon inpakken.
Het afhalen van de elctrodes ging heel vlot, Juul viel bijna in slaap van het gefrul in zijn haarkes:).
Zijn haartjes wassen vond hij maar niets en we hebben hem dan ook niet langer dan nodig geplaagd; de gel zal er geleidelijk aan wel afkomen he!
Na het ontbijt reden we weer richting Genk om Emiel en Floor op te pikken, maar we waren de parking nog niet af of Juul lag in dromenland.
Juul, ge hebt dat heel flink gedaan! En na mijn wandelingen over de afdeling kan ik je alleen maar toewensen dat je zo gezond mag blijven als je nu bent, dan is epilepsie echt het allerminste....
Verwennerij
Af en toe is t nodig van een kind te verwennen. Opvoedkundig mag dat ook wel neem ik aan:).
Woensdag was zo een dag. Na een drukke nachtdienst liep mijn wekker op het middaguur af. Mijn moederhart kan het nog steeds aan om mijn zoon op woensdagmiddag in de opvang te laten. Het hoort niet, op woensdagnamiddag in de school zijn.
Ik stond op, kleedde mij aan en ging hem halen. We reden niet in rechte lijn naar huis, maar maakten een boogje langs de bakker waar hij een koek mocht kiezen. Het werd een of andere koek gevuld met slagroom en pudding. Mijn kind heeft iets van mij, jawel:).
Donderdag was nog zo een dag. De kleintjes waren er niet, en ik was vrij, hoe ontaard. Maar een kuisvrouw zou geen kuisvrouw zijn als ze om de haverklap afwezig zou melden. Alsook de mijne dus, en donderdag was het dus voor de zoveelste keer mijn beurt op op te ruimen en te vegen en te dweilen. Ik vond dat ik wel een extra"tje verdiende en reed s middags mijn zoon halen. We gingen samen lunchen op het terras van de Lodge. Ik nam een spagetti met wokgroenten en hij een kinderspagetti en we hebben er beiden van genoten.
Merci Zoon, je bent heerlijk gezelschap, en ik was super trots om daar met jou te zitten en vooral, te genieten!
Dat doen we nog eens he:).
Woensdag was zo een dag. Na een drukke nachtdienst liep mijn wekker op het middaguur af. Mijn moederhart kan het nog steeds aan om mijn zoon op woensdagmiddag in de opvang te laten. Het hoort niet, op woensdagnamiddag in de school zijn.
Ik stond op, kleedde mij aan en ging hem halen. We reden niet in rechte lijn naar huis, maar maakten een boogje langs de bakker waar hij een koek mocht kiezen. Het werd een of andere koek gevuld met slagroom en pudding. Mijn kind heeft iets van mij, jawel:).
Donderdag was nog zo een dag. De kleintjes waren er niet, en ik was vrij, hoe ontaard. Maar een kuisvrouw zou geen kuisvrouw zijn als ze om de haverklap afwezig zou melden. Alsook de mijne dus, en donderdag was het dus voor de zoveelste keer mijn beurt op op te ruimen en te vegen en te dweilen. Ik vond dat ik wel een extra"tje verdiende en reed s middags mijn zoon halen. We gingen samen lunchen op het terras van de Lodge. Ik nam een spagetti met wokgroenten en hij een kinderspagetti en we hebben er beiden van genoten.
Merci Zoon, je bent heerlijk gezelschap, en ik was super trots om daar met jou te zitten en vooral, te genieten!
Dat doen we nog eens he:).
vrijdag 13 mei 2011
Niels
Het ging zo:
Mijn gsm rinkelt als ik bij mijn collega/buurvrouw binnen rijd. Het is woensdagavond en we gaan ons wat afmatten in de spinning. Een uur afzien en genieten.
Het is mijn andere collega, Niels. Hij vertelt dat er al een paar dagen een jong zwart katje op de spoed-inrit zit. Het voelt zich duidelijk thuis want het zit voor de glazendeur die de ingang vormt van spoedgevallen. Ze hebben het rosbief gegeven, melk met brood en t beestje voelt zich wel thuis. Maar een spoedinrit is niets voor een poes. En omdat onze Bink nog steeds vermist is, besloot Niels mij te bellen.
Of ik nog een poes zocht. Nuja...
Na de spinning rijden we langs. Het beestje zat er nog steeds, het spint op de schoot van de spoedarts.
Ik neem het mee. Zo een schoon schattig beestje, daar kan ik niet nee tegen zeggen. We controleren ook het geslacht, t is duidelijk een kater en mijn collega Niels vindt dat ik hem Niels moet noemen. Niet echt een naam voor een zwarte kater mar bon.
We rijden de spoedinrit af en mijn spinning-collega niest. Sorry zegt ze, ik ben allergisch.
Als ik haar bij haar thuis heb afgezet, komt Niels zijn kopje piepen boven de achterste rij in mijn auto. Ik kruip naar de poes en pak hem maar kan dan niet meer uit de auto. Kinderslot. Ik bel dan maar naar Herbert met de boodschap dat ik vastzit in de auto en of hij de deur wilt komen open doen. Hij snapt er niets van :).
Niels voelt zich meteen thuis: hij wandelt de living in en nestelt zich in een zetelke van de kinderen en later bij ons in de zetel.
Laten we hopen dat Niels zich nog lang goed voelt bij ons!
Mijn gsm rinkelt als ik bij mijn collega/buurvrouw binnen rijd. Het is woensdagavond en we gaan ons wat afmatten in de spinning. Een uur afzien en genieten.
Het is mijn andere collega, Niels. Hij vertelt dat er al een paar dagen een jong zwart katje op de spoed-inrit zit. Het voelt zich duidelijk thuis want het zit voor de glazendeur die de ingang vormt van spoedgevallen. Ze hebben het rosbief gegeven, melk met brood en t beestje voelt zich wel thuis. Maar een spoedinrit is niets voor een poes. En omdat onze Bink nog steeds vermist is, besloot Niels mij te bellen.
Of ik nog een poes zocht. Nuja...
Na de spinning rijden we langs. Het beestje zat er nog steeds, het spint op de schoot van de spoedarts.
Ik neem het mee. Zo een schoon schattig beestje, daar kan ik niet nee tegen zeggen. We controleren ook het geslacht, t is duidelijk een kater en mijn collega Niels vindt dat ik hem Niels moet noemen. Niet echt een naam voor een zwarte kater mar bon.
We rijden de spoedinrit af en mijn spinning-collega niest. Sorry zegt ze, ik ben allergisch.
Als ik haar bij haar thuis heb afgezet, komt Niels zijn kopje piepen boven de achterste rij in mijn auto. Ik kruip naar de poes en pak hem maar kan dan niet meer uit de auto. Kinderslot. Ik bel dan maar naar Herbert met de boodschap dat ik vastzit in de auto en of hij de deur wilt komen open doen. Hij snapt er niets van :).
Niels voelt zich meteen thuis: hij wandelt de living in en nestelt zich in een zetelke van de kinderen en later bij ons in de zetel.
Laten we hopen dat Niels zich nog lang goed voelt bij ons!
Abonneren op:
Posts (Atom)