Ze verrijken je leven met een ongelooflijk groot, niet te benaderen fortuin. Ze zijn onbetaalbaar en onvervangbaar.
Soms zou je ze met de meest genietende glimlach een dagje achter het behang plakken, zodat je zelf even tijd hebt om op adem te komen, om even niet ogen met staarten te moeten hebben en om even eens met een gerust hart uw ogen dicht te doen (plimpen he, niet slapen!) wetende dat er geen kleine Houdine ontsnapt, dat er geen zoete dochter halsbrekende toeren uithaalt om in de snoepdoos te kunnen, en dat er geen grote zoon is die merkt dat hij toch niet groot genoeg is als hij zijn verf wilt pakken...
Maar nog eens, ze zijn onmisbaar.
En ze vullen ons bad zo mooi:).
Het is woensdag, weer een trieste vakantiedag voorbij, nu ja, de derde dag van de zindelijkheidstraining leverde maar één natte broek op, we zijn enorm fier op onze kleine meid die straalt van eigen trots als ze haar eigen plasje in het wc water hoort vallen. Onze oprechte dank voor de bedenkers van de prinsessen-wc-bril-verkleiner!
Ze ging vandaag ook voor de eerste keer naar de stottertherapie, maar ze was zo moe en de grote kast die tot op de laatste vierkante millimeter gevuld was met nieuw speelgoed vond ze interessanter dan te praten.
Ze liet wel horen waarom we bij de logopediste waren dus dat was toch een beetje een oefje waard:).
Het is nu nog wat afwachten of ze van haar spraakprobleem afgeraakt maar ze heeft alle voordelen van de twijfel (ze is een dame, ze is nog jong en zo veel te jonger ze start met therapie, zo veel te beter, en er is geen familiaal stotteren.) Dus we hebben er alle vertrouwen in!
In de voormiddag ging mama met Emiel even winkelen, en dat maakte dat er extra mee naar huiskwam: een doos met zure kersen (snoepjes) een springbal van Cars en een springbal van de prinsessen, en drie canvassen om op te schilderen. Vervolgens gingen we een kaartje in de brievenbus van zijn juf steken, de juf die hij maar enkele weken had omdat ze ziek werd maar die het hele schooljaar 'zijn juf' bleef, en we staken een eigenhandig geschreven brief in de bus van zijn vriend, Bjarne. Hij had er ook een centje bij gestoken, uit zijn eigen spaarpot. "Eén met een vijf en nul, dat is dan vijfig euro he mama" ... En daarmee heeft hij die springbal én die snoepjes én dat schilderdoek zeker verdiend!
We aten een 'kou schotel' deze avond, buiten.
Juul wilde het zelf doen, en ik (de mama van het olijke trio) was content dat we buiten zaten. Zo voor de allereerste keer in uw leven zelf sla, komkommer, wortel en tomaat in uw mond krijgen is niet zo easy peasy als het lijkt. Dus wat deed onze kleine Juleman? Hij at het gewoon rechtstreeks van zijn bord. Wil hij of zij die mijn kindeken-klein deze manieren leerde zich melden aub? Dank u.
PS Gisterenavond hadden we bezoek van Rob en Miet. En toen Floor deze morgen (om half negen!) beneden kwam vroeg ze met een zwoele slaapstem 'Waar is Niet?' Het verschil M en N moeten we mss eens aan de logopediste voorleggen:).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten