Mijn gsm rinkelt als ik bij mijn collega/buurvrouw binnen rijd. Het is woensdagavond en we gaan ons wat afmatten in de spinning. Een uur afzien en genieten.
Het is mijn andere collega, Niels. Hij vertelt dat er al een paar dagen een jong zwart katje op de spoed-inrit zit. Het voelt zich duidelijk thuis want het zit voor de glazendeur die de ingang vormt van spoedgevallen. Ze hebben het rosbief gegeven, melk met brood en t beestje voelt zich wel thuis. Maar een spoedinrit is niets voor een poes. En omdat onze Bink nog steeds vermist is, besloot Niels mij te bellen.
Of ik nog een poes zocht. Nuja...
Na de spinning rijden we langs. Het beestje zat er nog steeds, het spint op de schoot van de spoedarts.
Ik neem het mee. Zo een schoon schattig beestje, daar kan ik niet nee tegen zeggen. We controleren ook het geslacht, t is duidelijk een kater en mijn collega Niels vindt dat ik hem Niels moet noemen. Niet echt een naam voor een zwarte kater mar bon.
We rijden de spoedinrit af en mijn spinning-collega niest. Sorry zegt ze, ik ben allergisch.
Als ik haar bij haar thuis heb afgezet, komt Niels zijn kopje piepen boven de achterste rij in mijn auto. Ik kruip naar de poes en pak hem maar kan dan niet meer uit de auto. Kinderslot. Ik bel dan maar naar Herbert met de boodschap dat ik vastzit in de auto en of hij de deur wilt komen open doen. Hij snapt er niets van :).
Niels voelt zich meteen thuis: hij wandelt de living in en nestelt zich in een zetelke van de kinderen en later bij ons in de zetel.
Laten we hopen dat Niels zich nog lang goed voelt bij ons!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten