Neem nu mijne oudste, Emiel. Bijna zes, een grote kerel, de grootste van zijn klasje, ge-obsedeerd door letters en cijfers en rugby. En toch is hij nog een beetje klein, als hij valt en hij heeft nog moederkeszalf nodig die alle pijn zo maar doet verdwijnen, of als hij gaat slapen en hij vraagt om nog even bij hem in bed te komen liggen...
Maar wat is hij gróót, zó groot zeg. Slik. En nog eens slik.
Vorige week besliste hij opeens dat hij kon fietsen.
Het was een moeizame leerschool, met hopen bange momenten en het zelfvertrouwen liet hem maar al te vaak in de steek. Het wilde niet lukken.
Tot ik van ik-weet-niet-meer-wie hoorde dat we de pedalen van zijne fiets moesten halen zodat hij een loopfiets had; En ja hoor, de pedalen lagen nog niet opgeborgen of hij racete door den hof met zijn voeten op de stang, hij zig-zagde tussen palmboom en tuintafel en deed precisiewerk in t ontwijken van zijn broer en zus.
En dus besloot hij na twee weken loopfietsen dat het echte werk mocht beginnen. Hij had het ook gedroomd trouwens.
Dus de papa schroefde de pedalen weer waar ze hoorden en alsof het de normaalste zaak van de wereld was, hoorde ik hem vanop juul zijn kamer roepen en juichen en dol enthousiast zijn.
En de papa riep hem achterna: blijven trappen! voor u kijken! sturen! Bevelen alias instructies.
Hij gaat nu ook met de fiets naar school, ik ging hem vanmiddag met de fiets halen. Het kostte me vijf jaar van mijn leven, maar ik was toch wel mega-fier op mijn fietsende zoon!
En dan was er moederdag. Mijn kerel ging op de salontafel staan en zei het mooiste moederdaggedichtje voor aller tijden. Oordeel zelf:
Mama is het waar?
Heb ik in je buik gezeten?
Ik ben dat helemaal vergeten
want ik was toen nog zo klein:
je wist niet eens
of ik een jongen
of een meisje zou zijn.
Nu ben ik al vijf,
nu ben ik al groot
maar ik zit nog erg graag
af en toe eens op je schoot
en speciaal op deze dag
een bloempje als dat even mag
nu een zoentje op je neus
op je wang of op je haar
waar wil je het
hier of daar?
Het is dan toch niet abnormaal dat mijn ogen even overliepen he:).
En dan is er onze dochter, Floor. Een spook eerste klas, een karakterke met een big Kaa, koppig, eigenwijs, goed wetend wat ze wilt. En wat ze niet wilt uiteraard.
Potje plassen is niet wat ze wilt. Een pamper is toch lekker makkelijk, altijd en overal een proper toilet bij de hand, dat is toch wat iedereen wilt.
Ze zegt het wel hoor: Pipi daan. kaka daan. De timing, daar moet nog aan gewerkt worden.
Maar gisteren zat ze op haar potje tv te kijken, en opeens hoorde ik Het. Een plasje dat in t potje viel, en dan het geluid van een straal water in een plas.
Ik rukte het kind van de pot en we sprongen met zijn allen enthousiast recht, ze had een flinke plas gedaan!
Ze werd beloond met een snoepje, want dat hoort zo.
Ze was zelf ook best fier, want ze vertelde spontaan aan de meneer aan de kassa van de Colruyt: 'Ik heef pipi daan oppe potje!', en de man, godzijdank, reageerde al even enthousiast als zijn!
En zie ne keer naar de foto, isn't she lovely?
Het rijtje sluiten we af met ons Juultje.
De benjamin in ons gezin, jammergenoeg want het guitige ventje geeft me zin in meer:).
Hij is zo geweldig, ik kan eigenlijk alleen maar in superlatieven spreken als t over hem mag gaan. Maja, hij spreekt nog niet tegen en hij zit nog niet in zijn terrible two's:). Laat me dus maar genieten van deze tijd. Deze geweldige tijd. Die ander 2 hebben dat ook gehad he:). En kijk, ze zijn gewoon even geweldig gebleven!
De Juul, onze man die torenhoge koorts kan maken, met zijn zes tandjes die vlijmscherp zijn, en die helaas niet goed slaapt tegenwoordig. Hij zit vol ondeugd, vol leven en energie, en streken en kusjes die hij maar al te graag uitdeelt, en snottebellen die hij er af en toe met ongeziene kracht uit zijn neuzeke laat vliegen:).
Had ik al gezegd dat ik trots was?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten