Dinsdagavond.
Herbert is boven met de kindjes. Wassen en pyama's moeten aangedaan worden want de dag is om.
Terwijl hij die taak voor zijn rekening neemt doe ik beneden de poets. Deze week komt de poetsvrouw niet.
Als alles klaar is wil ik naar boven spurten. Ik mistrap mij en val. Op de rand van de trap komt ik met mijn kleinste vinger terecht. Wow dat doet pijn! Ik moet gaan zitten. Ondertussen komt Emiel naar beneden, hij zegt: Wacht mama ik zal wel iets gaan halen voor u en komt terug met enkele tissues om mijn tranen af te vegen. Dan komt Juul bezorgd vraagt hij wat er gebeurd is. Ik vertel het hem en hij zegt: Ik zal een kusje geven. Zo lief, mijn jongens.
Ijsapplicatie en ibuprofen later is het nog niet beter en ferm gezwollen. Herbert wilt mij naar spoed bellen maar dat wil ik niet :).
Woensdagmorgen.
Met een dikke pink rij ik met moeite naar de huisarts. Gebroken zegt ze, ga maar even langs het ziekenhuis voor een foto en een spalkje...
En omdat ik nu toch bij de ha ben vraag ik of ze iets weet van de uitslag van de NMR van mijn borst die twee maanden geleden gemaakt is. Ik ging er vanuit dat geen nieuws goed nieuws is en ik was het een beetje vergeten, tot ik afgelopen week de factuur in de bus kreeg :).
Mijn ha begint te lezen en wordt stil.
Ik voel het bloed uit mijn hoofd trekken...
Ik hoor mijn hart bonken tegen mijn schedel...
'Dat is niet goed... er is iets niet goed... ge moet een mammo laten maken en dan een biopsie. Zo kunnen ze zien of het kwaadaardig is...'
Ze schrijft een bon voor een mammo, in Genk want 'dat is het beste omdat de nmr daar gemaakt is' maar ik werk in Heusden, waar ik me thuis voel en iedereen ken. Ook op de medische beeldvorming. In Genk ken ik niemand, de NMR was een eenzame bange belevenis, onpersoonlijk. Ik was één van de zoveel,...
De grond zakt weg onder mijn voeten.
Iedereen lacht met mij als ik zeg dat ik mijn borsten niet meer wil, ik ga nooit meer borstvoeding geven en 1/8 vrouwen krijgt borstkanker. En zie nu...
Als ik in de auto zit ben ik helemaal overmijn toeren, ik bel herbert die goddank van thuis uit werkt. Hij vindt dat ik eerst naar huis moet komen voor ik mijn pink-foto laat maken. Hij gaat wel mee.
Op de radiologie barst ik in tranen uit. Mijn collega's daar zijn zo lief, eentje neemt de mammobon en gaat naar de radioloog. Hij heeft vorig jaar zijn vrouw verloren na een lange harde strijd tegen borstkanker. Wie begrijpt dit meer dan deze arts? En volgens hem is er geen probleem de nmr beelden moet ik maar bezorgen, de mammo en een nieuwe echo kan nu meteen. Het zijn geen fijne onderzoeken maar dat kan mij niet schelen. De radiologiecollega is super lief zo begripvol en geeft mij moed. En als we anderhalf uur later weer buiten zijn, kan ik opgelucht weer ademen. Ik voel de adrenaline gemengd met wat bloed door mijn aders razen, mijn oren fluiten nog steeds en mijn mond is droog. Maar de radioloog heeft me verzekerd: niks aan de hand, geen reden tot paniek! Alleen de nmrbeelden bezorgen zodat hij die ook kan bekijken maar de mammo en echo waren dik in orde!
OEF!
Dat mijn pink gespalkt is, dat is bijzaak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten