Dinsdagavond namen we afscheid van een vroegere collega, Kristien.
Lang geleden waren Kristien en ik collega's op spoed, zij was er al toen ik begon en leerde me om te gaan met de spoed-patienten, wat ik op school niet leerde, leerde ik van Kristien. Recht voor de raap, geen blad voor de mond. Klinkte het niet, dan botste het maar... Soms pijnlijk als ze gewoon zonder verbloemen zei waarop het stond. Maar nooit onterecht.
Ze was er altijd, voor raad, bemoedigende woorden als het eens moeilijk was en voor veel plezier en onvergetelijke momenten. Nog denk ik vaak: Hoe zou Kristien dit oplossen...
Elke week als ik pannenkoeken bak, denk ik aan Kristien want van haar kwam het recept... Ondertussen moet ik bloem en melk niet meer afmeten en voeg ik er mijn eigen inbreng bij, maar toen lang geleden geen enkele pannekoek lukte, zei zij me hoe het dan wel moest...
En toen ik een jaar naar het buitenland vertrok gaf ze me de goeie raad: carpe diem! Want dat deed zij ook...
Ze schreef ooit op een kerstkaart: hopelijk kom ik je vaak tegen op het pad van het geluk. Dat haar pad maar zo kort, en een doodlopend steegje zou zijn, hadden we nooit gedacht. En zeker ook nooit gewild.
Een jaar geleden was ze nog op spoedgevallen, ze kwam ons uitnodigen voor haar keramiek-tentoonstelling. Ze lachte, woelde door haar krullenbol (want na de chemo bleek ze opeens een weelderige krullenkop te hebben :)) en zei: Mij gaan ze niet hebben, ik laat me niet doen!
Amper een paar maanden later sloed het noodlot keihard terug...
Kristien, klein van gestalte, maar een grote madam!
Het zal moeilijk zijn voor haar drie mannen, die ze nu noodgedwongen moet achterlaten...
Op haar gedachtenisprentje stond de tekst van Feest van The Scene, ik plak het liedje hier even bij, want het is wel heel erg mooi...
https://www.youtube.com/watch?v=3TybKvY-zDc
Dag Kristien, het ga je goed, waar je nu ook mag zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten