Goh wat gaat het snel! De voorbije weken zijn wel omgevlogen, en als ik eerlijk mag zijn mag het zo verder gaan want de lasten zijn groter dan de deugden op t moment.
Donderdag ben ik op controle geweest, alles was nog 'dik' in orde: de harttonen ok, en ook mijn bloeddruk bleef onder de bovengrens, de verjaardag van dit boeleke werd vastgelegd, tenzij hij natuurlijk zelf beslist om die dag te vervroegen:). Kortom: goedgekeurd en zo vooral blijven verder bollen:).
Maar de rugpijn en de harde buiken zijn nu zo pertinent aanwezig dat het echt niet meer leuk is, zeker het vooruitzicht dat Herbert volgende week nog rap een week naar New Orleans vliegt, en de week voor de geboorte een paar dagen in Rotterdam zal zijn. NIet dat ik niet alleen kan blijven , maar t is zwaar om voor Emiel en FLoor te zorgen in mijn eentje, vooral voor Floor dan.
Ze kan immers nog steeds niet lopen en volgens mij gaat ze dat in t kort ook niet kunnen. Aan één hand stapt ze goed, maar owee als ze ook maar merkt dat ge gaat proberen om haar handje los te laten, dan gaat ze onmiddellijk in automatische piloot: op haar poep zitten en zo in buiklig om in speedtempo weg te sluipen. De militairen kunnen nog iets van haar leren:). Gelukkig slaapt ze tegenwoordig beter, ze slaapt wel nog steeds bij ons op de kamer, en tja elk zuchtje wordt waargenomen door mijn mama-oren, en zeker nu ze verkouden is.
Emiel heeft nog weinig hulp nodig van ons, hij kan zich zelf uit- en aankleden, wast zichzelf, eet zonder morsen en helpt eigenlijk best goed. Een flinke kerel die hoopt dat zijn broertje bij hem op de kamer zal komen te slapen, hij zal er dan wel voor zorgen, behalve 'als hij van de borstvoeding moet drinken, dan kom ik u halen mama' en dan smelt ik uiteraard:).
Deze week hebben we ook de kraamhulp vastgelegd, dat gaat een hele hulp zijn denk ik. Na Floor haar geboorte heb ik lang last gehad van de operatie, maar ik moest dan ook alles zelf doen: poetsen, wassen, eten maken, voor d ekindjes zorgen, en nu hebben we zowel een poetsvrouw als kraamhulp. Ik ga me als een echte prinses voelen en ik hoop dat dat het genezingsproces alleen maar ten goede zal komen. Ik kijk er wel naar uit; het weer zal beteren tegen dan en het lijkt me wel fijn om Emiel te voet te kunnen afhalen aan school, één baby in de draagdoek en één peuter in de buggy:).
En ook het voorschot voor onze vakantie in september is deze week betaald!
Kortom: alleen maar goeie, fijne en ontspannende vooruitzichten! Zo heb ik het graag!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten