Het begon op 28 augustus, 2 dagen na de 4de verjaardag van Emiel. Ik (de mama dus) was zeven weken daarvoor ongeveer voor t eerst ongesteld geworden na Floor haar geboorte. Floor dronk ook nog steeds borstvoeding op dat moment. We hebben er nooit bij stil gestaan dat een baby'tje 'maken' zo vanzelfsprekend zou zijn, niet gedacht dat zulke dingen ook spontaan kunnen lukken:). Ik was humeurig, dan weer emotioneel en vrolijk, ik had last van pijnlijke borsten, maja dat kwam door de borstvoeding, de vreemde smaak van de koffie weet ik aan het nieuwe pas geopende pakske. En zeven weken niet ongesteld, tja anovulatoire cycli is zo ongeveer mijn specialiteit. De test die ik wel kocht, wilde ik niet doen, teleurstelling owv een negatieve test, ik heb het daarmee gehad... Maar Herbert vond het toch de test waard. Dus die 28ste augustus, toen iedereen nog sliep en ik mijn ochtendplasje ging doen,, gebruikte ik hem. Gewoon om te bewijzen dat ik gelijk had:). Maar nog voor ik uit-geplast was, stond er een dikke vette roze lijn, twee lijnen! Ik ging naar Herbert: 'He, doe uw licht aan, hallo-ho, wakker worden! Ik moet u iets zeggen'. Herbert, nog behoorlijk slaperig (we waren daags ervoor Emiel zijn nieuwe juf gaan begroeten en achteraf nog iets gaan eten met de ouders en zijn 2 beste vrienden, het was een hele fijne gezellige avond op het terras van de Volksmacht)bromde iets van 'zeggen' en 'waarom t licht aan doen', en ik zei dat ik hem ook wat moest laten zien! Vreugde alom, enerzijds om dit nieuwe leven anderzijds waarschijnlijk ook om zijn gelijk, lol!
Ik moet zeggen dat ik behoorlijk ondersteboven was van t streepje: Floor was nog zo klein, er zat geen jaar tussen en dat wordt toch aangeraden dacht ik, zeker na een sectio, de angst voor de na-pijn die na Floor haar geboorte zo hevig was,... Honderd keer heb ik de test vastgepakt om zeker te zijn van de streep.
Ik belde om een afspraak bij de gynaecoloog en kon pas weken later gaan bij een dokter die ik niet kende. Mar bon.
De dag na de roze streep liet ik op spoed mijn bloed eens controleren: dokter Elke streepte hcg aan op de bon en collega Bart vulde een tubeke met mijn bloed. En ja, de test was niet fout, mijn HCG was meer dan 1000.
We besloten om het nieuws nog wat voor ons te houden, we wilden het op een leuke manier vertellen en nu zaten we nog temidden van de grote verbouwingen en t stof, geen fijne plek om mensen te inviteren en te trakteren op een mondje meer:).
Maar een week later, we waren onze kindjes gaan vergezellen op een nachtje bij mijn ouders, had mama een ovenschotel gemaakt met een speciale kaas. En tja, kaas en rauwe melk en zwangerschap, geen goeie combinatie. Ik mompelde iets dat Floor niet alles meer verdroeg en ik wat oplette wat ik at, maar uiteraard, Floor was een goeie eetster, heeft geen allergie en mijn leugentje om bestwil kwam dus echt neit geloofwaardig uit. We zeiden dan maar dat 'nummertje drie' onderweg is, voor mijn ouders hun zesde kleinkind! Mama belde meteen naar mijn eigen gynaecoloog en versierde een afspraak de week erop! Wow.
Mijn diensthoofd werd verwittigd: Ik heb goed nieuws en slecht nieuws, zo zei ik. En hij antwoordde: Als ge maar niet zwanger zijt! Slik dus. Tja, immer en altijd vervanging zoeken, het is niet van de poes. Ik antwoordde dan maar: Het goede nieuws is, dat we stoppen bij drie kindjes, ik kom dit dus nooit meer zeggen, het slechte nieuws is: die derde is onderweg:). Een proficiat kon er gelukkig wel vanaf, en goeie vaderlijke raad ook uiteraard!
De echo was dik in orde; de baby was 2 weken jonger, maar verder alles perfect: een goed gevormde vruchtzak, een stevige heartbeat, voorzien voor eind april!
Ik deed nog een reeks nachten, waarbij ik flink verkouden en ziek en ellendig werd, ik had ook bloedverlies rond week 8 maar een extra controle was geruststellend.
De NKO-arts schreef nesivine en flixonase voor maar t duurde toch een goeie 2 weken eer ik terug op mijn stukken was.
Verder heb ik niet zo veel last van kwaaltjes: af en toe misselijk, maar niet om over te geven, gelukkig. Nachtelijk plassen is al heel vroeg begonnen, bekkeninstabiliteit was bij momenten zo erg dat ik niet kon stappen van de pijn. Heel vervelend als ge woont op een bouwwerf en een kleine baby in huis hebt die niet kan stappen! Maar het wisselde van dag tot dag: de ene dag geen stap kunnen zetten en de dag erna de wereld aan kunnen.
Eerste schopjes voelde ik heel lichtjes rond 11 weken, net als bij Floor.
We nodigden begin oktober iedereen bij ons thuis uit om onze werken te beoordelen, en we deelden koekjes uit die voor zichzelf spraken!
Op week 13 ofzo wisten we met zekerheid dat de baby een jongen is.
Ik liet me vaccineren, na een uitgebreide wetenschappelijk onderzoek:), tegen de mexicaanse griep waarna ik me een dag ook flink ellendig voelde, en ook tegen de seizoensgriep, wat zonder klachten verliep.
De 20 weken echo was speciaal, omi ging mee en we kregen prachtige 3D beelden te zien van een perfect boeleke!
Mijn bloeddruk was verhoogd (148/89 mmHg) en ik had oedemateuze onderbenen en voeten, zelfs een kruisje albumine in mijn urine. Maar ik las dat kaliumrijke voeding zou helpen en sindsdien perste ik elke morgen een pompelmoes en appelsien uit.
Ik ben vrij vaak grieperig en verkouden geweest, met als hoogtepunt rond de 30 ste week een beginnende pneumonie. Amaai, wat was ik ziek. Dyspnoe, en reutelen en piepen alsof ik jarenlang een pakske per dag had gesmoord. Rechtopzittend slapen hielp niet echt veel en ik hoestte zo fel dat ik dacht dat ik hem eruit zou hoesten, lol. De huisarts schreef acetylcysteine en amoxycilline voor en na een week ging het stillekes beter.
De 30 weken echo ging dan ook niet echt geweldig, buiten dat alles onderzocht werd en alles goed gekeurd werd, had ik last om plat te liggen op de onderzoekstafel en kreeg ik ook nog eens een hevige hoestbui waardoor de echo even gestopt moest worden.
Maar al bij al mag ik niet klagen. Ik word goed gesoigneed door man en ook zoon, de dochter begrijpt er nog niet veel van. En sinds een tijdje hebben we een poetsvrouw die wekelijks drie uurtjes komt helpen!
We zitten nu op week 31, de doopsuiker is klaar (voor zover dat gaat uiteraard), het kaartje vlot, en we hebben een naam. Wow, dat was niet makkelijk:). Nu moeten we enkel nog engelbewaarders vinden voor onze zoon! En de kleertjes die we nieuw kochten en nog hebben selecteren en wassen en dan zijn we klaar om ons derde kindje te verwelkomen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten