Een lief schattig beestje

"Mama", zo sprak Emiel, "ik heb een lief schattig beestje gevonden."

Trots hield hij zijn zanderig emmertje omhoog, zijn modderspoor verraadde vanwaar hij kwam en deed vermoeden dat het geen poezelig konijntje was dat hij daar gevangen had.
De zwarte randen van nagels lieten mij het ergste vrezen...
Hij liet zijn emmertje zakken zodat ik erin kon kijken en met een diepe zucht kon ik zeggen dat hij een regenworm had gevonden. Ook wel de piering in de volksmond.

"Hoe ga ik hem nu noemen?" Ik vroeg me af hoe mijn vijfjarig tuinkaboutertje kon concluderen dat het beest van het mannelijke geslacht was.
"Ik weet het al," antwoordde hij zelf op zijn gestelde vraag.
"Ik noem hem Lief Schattig Beestje."
Hij sprak De Naam uit in het emmertje, alsof hij enige reactie verwachtte van het dier.
Ik zei hem dat ik dat wel een errug mooie naam vond voor een piering.
"Misschien hadt ge mij ook zo moeten noemen? Lief Schattig Beestje!"
Misschien wel, ware het niet dat ik Emiel toch net iets mooier vind...

Emiel bestudeerde zijn diertje grondig en opeens veranderde zijn blik.
De trots en de glimlach werden eerder een bezorgde blik.
"Er is een beetje bloed aan.... Zijn hoofdje is er af denk ik".
Ai ai. Dat klinkt behoorlijk ernstig.
En alhoewel ik dagdagelijks werk met zogenaamde spoedgevallen, ik voelde me niet aangetrokken tot de noden van dit beest, en ik bleef in mijn luie zetel liggen.

"Ik ga hem in een doosje stoppen", mijn zoon vond duidelijk dat het dier recht had op zijn eigen huisje.
Met zijn modderhanden graaide hij een écht Tupperware doosje uit de lade. Ik kon de schaar nog net tegenhouden voor die, aangedreven door de kracht van mijn oudste, gaatjes zou gaan boren in de wanden.
Ik gaf hem een vleesdoosje. Een doorschijnend.
"Ik ga wel echt gaatjes maken hoor, hij moet lucht hebben".
Tja stel u voor, het had vermoedelijk al geen hoofd, dan ook nog eens geen lucht krijgen, dat is er toch echt wel ver over, niewaar?
De gaatjes werden geprikt en de piering verhuisde van het vuile emmertje naar het doorschijnende doosje.

Emiel heeft nog 2 keer naar het doosje gekeken.
De pier bewoog niet, tenzij je met het doosje schudde.

Drie of vier dagen later lag het Lief Schattig Beestje nog steeds op dezelfde plek.
Verdrietig riep mijn kind "Oh nee mama, hij is precies gesmolten"...
De verschillende stappen van de ontbinding zullen we hem later wel eens uitleggen...