Ik schreef hem in.
Woensdag, donderdag env rijdag werd er druk geoefend en getraind.
Maar liefst 85 kinderen leerden kunstjes onder het toezicht van monitoren en uiterst geduldige circusmensen.
emiel ging acrobatie (en 'tie' niet tsie maar als tie dus) doen, al was hij liever Vuurspuwer geweest. Zo zei hij.
Over de oefingen zei hij verder niet veel. Buiten dat het heel fijn was en dat Eerke ook bij hem in t groepje zat.
Dat wij vrijdag naar de voorstelling gingen, dat is vanzelfsprekend neem ik aan.
Emiel bereidde me voor: Ge gaat wenen mama, zo trots gaat ge zijn op mij.
En dat zinneke alleen was, was voldoende om mijn ogen vochtig te laten worden.
Dankzij een vroedvrouw-collega en een rugbyvriendin van Herbert hadden we niet de slechtste plaatsen.
Ik was best nerveus en mijn geduld werd lang op de proef gesteld.
Maar vol bewondering keek ik naar de andere kinderen: bal-lopen; jongleren met borden op stokjes, diabolo's, stokken, ballen; lopen op een ton, op een plank op een rol; éénwielfietsen, evenwichtsoefeningen, fakir-toestanden, slapstickhumor van de bovenste plank...
Wat hadden deze kinderen véél geleerd op amper 2.5 dagen tijd.
On-ge-loof-lijk!
en hoe motiverend was de circusdirecteur. Hij moedigde kinderen aan door hun met naam te begroeten én te feliciteren als ze het prima deden.
En dat deden alle kinderen.
En toen was het de beurt aan Emiel.
Hij zag mij vrij snel zitten in de zaal en hij lachte naar mij. *smelt*
Hij had me gezegd dat hij een roze band droeg over zijn pak, want dat was omdat er niet zo veel jongens in zijn groep zaten. Van een statement gesproken, hij was de enige stoere bink in een vrouwengezelschap!
Ze begonnen met opwarmingsoefeningen. De circusdirecteur legde ook uit dat deze oefingen dienden om de spieren los te maken en ook om het vertrouwen in elkaar op te bouwen. Over elkaar bengelen, dat doe je niet zo maar he!
dan deden ze evenwichtsoefeningen, eerste vertrekkende met een stoel en dan zonder stoel!!
En als de circusdirecteur dan voor een volle zaal in de micro zegt: 'Knap gedaan Emiel', dan blink je als mama (en papa natuurlijk ook) van trots. *smelt*
ze maakten een toren van de kinderen.
Zo ongelooflijk waaw!
Wat was ik trots op mijn zoon!
En zijt maar zeker, de zakdoek
Geen opmerkingen:
Een reactie posten