zaterdag 5 februari 2011

Biecht

Waar is de tijd toch gebleven? Waar was ik de afgelopen vijf jaar en wat deed ik toch allemaal.
Ik herinner me nog goed hoe ik de avond van 25 augustus achter mijn man met koffer én achter mijn eigen dikke buik wandelde. We legden het pad af van de auto naar het ziekenhuis. Met ons tweetjes; goed beseffende dat we het in de andere richting met z'n drieën zouden doen.
Die avond zou het kind in mijn buik wat geholpen worden om geboren te worden.
Hij had er begot al acht dagen te lang gezeten.
Ongeveer 20uur later kwam hij piepen, eerst een oortje, zijn rechter. De dokter zei 'Amaai die kan met de fiets naar huis', het was een nogal uit de kluiten gewassen kind.
Vier kilo tweehonderd gram mens. Geen wonder dat ik een jaap van buik had.

Het begin van een nieuw deel in mijn leven. Het schoonste deel. Echt wel.

Een paar maanden na die grote dag, klapte hij voor t eerst in zijn handjes; ik vond het geweldig. En in mijn euforie belde ik zijn opi. Hij leek mijn moederlijk enthousiasme wat lachwekkend te vinden, maar hij temperde het ook niet.

En nu vertelde dat mensje mij dat hij meisjes kust in de klas. Eerst zei hij dat het er twee waren. Toen had hij zich vergist en bleken het er vier te zijn en als zijn verhaal klaar was, waren het er zes.
Godindenhemel nog aan toe. Zes schoondochters. Zuchterdezucht.
Als ze maar verse soep kunnen maken voor mijn kind en weten dat puree niet uit een doos komt. Dan komt het allemaal wel goed.
Dat zelfde kind van mij, dat nam net een plankje, pakte een patattenmesje en schilde zelf zijn appel en kiwi...
Hij is in de ban van schrijven. Zo vroeg hij me laatst hoe hij SMAKELIJK moest schrijven, en op zijn blaadje stond al een S die hij eerst in spiegelschrift was begonnen en dus een S met een extra krulletje was.

Hij wordt, ik geef het niet graag toe, groot. Niet alleen wat betreft zijn benen (en af en toe zijn mondje) maar dus ook zijn psychè.
In september gaat hij naar t eerste leerjaar en voor ik het weet rijdt hij met de auto.
Waarschijnlijk een busje. Voor die zes meisjes...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten