De familie werd weer maar eens uitgebreid.
Een flinke baby van het mannelijk geslacht, bolle wangetjes, donkere haartjes, gebalde knuisjes. Helemaal baby. Verslavend...
Emiel mag met omi en mama mee op bezoek.
We kussen, zeggen 'waaaw' en 'och hoe lief' en troosten ook een beetje, want voor een verse mama is de derde dag van het mama-zijn een dag om rap te vergeten:).
En dan vraagt de mama: Wilt iemand hem even oppakken?
Omi krijgt geen kans want nog voor ze haar mond wilt opendoen heeft mama iest meer dan 3 kilo heerlijk geurend baby'tje vast.
Het kriebelt nog bij mama, en ze vraagt aan Emiel of hij denkt dat de baby in haar handtas past. Uiteraard past dat half metertje mens daarin, een trekking-rugzak is er niets tegen.
De papa van de baby kijkt maar bedenkelijk, en om de lieve vrede in de familie te houden besluiten we de baby niet in de sjakosj te proppen.
Mama stelt dan maar een andere vraag, of Emiel ook nog zo een klein boeleke ziet zitten, voor bij ons thuis wel te verstaan.
Ohja, dat wilt hij wel, maar dan wel een broertje want zusjes doen pijn...
En omi zegt de hele tijd dat Emiel niet mag luisteren...want zij vindt dat drie genoeg is.
Als we terug naar huis gaan zegt Emiel dat hij het een mooie naam vond.
'Ah', zegt mama, ' En hoe heet het kindje dan?'
'Dat weet ik niet meer', zegt hij.
Thuis vraagt papa of hij het een lief kindje vond; 'Ja', zegt Emiel, 'maar ik mocht wel niet luisteren van omi.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten